«...στην θέση που βρίσκεται σήμερα ο Παναγιωτακόπουλος βρισκόμουν σχεδόν για μία δεκαετία, από το 1983 μέχρι και το 1990, χωρίς ποτέ να αποστασιοποιηθώ ψυχικά από την νοοτροπία του κινήματος και επομένως γιατί έχω συνδέσει τα χρόνια της πολιτικής μου διαμόρφωσης με τους αγώνες του εθνικιστικού κινήματος νεολαίας, με τις εθνικιστικές γιορτές, με την αμφισβήτηση από το μαθητικό κίνημα του μαρξιστικού καθηγητικού κατεστημένου, με τις συγκρούσεις στα πανεπιστήμια και την αμφισβήτηση της κομμουνιστικής ακροαριστερής τρομοκρατίας σε αυτά, με την, όταν χρειαζόταν, δυναμική αντιμετώπιση του παρακράτους της Αριστεράς.
(...) Να λοιπόν το όραμα της Ελλάδος για το ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ οι περήφανοι και ακέραιοι Έλληνες. Να ξαναγίνουν οι Έλληνες αυτό που ήταν πάντα: πολεμιστές, έμποροι, ποιητές και καλλιτέχνες, φιλόσοφοι και δημιουργοί, μία φυλή κυρίων. Αυτό είναι το πεπρωμένο του Ελληνισμού.
Και για να γίνει αυτό πρέπει να γκρεμιστεί το πιο αηδιαστικό από όλα τα τέρατα του κόσμου, όπως έλεγε ο Φρειδερίκος Νίτσε: το Κράτος. Να λοιπόν και ο εχθρός της νεολαίας και του κινήματός μας, αυτό το εμετικό έκτρωμα, το ελλαδίτικο κρατίδιο που μόνο να εξοντώνει ξέρει, που μόνο να συνωμοτεί μπορεί, χαιρέκακο, μνησίκακο, μοχθηρό και φουκαριάρικο.
(...) Για να γκρεμίσουμε όμως αυτό το Κράτος, χρειαζόμαστε έναν πολιορκητικό Κριό, χρειαζόμαστε μία ηγεσία. Και αυτός ο Κριός είναι το κίνημά μας, η πρωτοπορία που έχει ήδη τεθεί επικεφαλής σε έναν αγώνα που στοχεύει να ενώσει όλους τους καλούς Έλληνες, όλους τους Έλληνες Πατριώτες, τον κόσμο της Ελευθερίας και της Δημιουργίας σε ένα μεγάλο μέτωπο εναντίον των δοσίλογων της παγκοσμιοποίησης, εναντίον του σοσιαλφιλελεύθερου Κράτους, εναντίον της Αριστεράς και της Φιλελεύθερης Δεξιάς. Αυτό το κίνημα αποτελεί την φυσική ηγεσία της κοινωνίας μας και κατ’ επέκταση θα αποτελέσει τον μοχλό δημιουργίας του εθνικού κράτους.
(...) Η πρωτοπορία του κινήματός μας ξέρει σε ποιούς πρέπει να μοιάσει, έχουμε τους ήρωές μας: στον Λεωνίδα, τον Μεγάλο Αλέξανδρο, τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, τους επαναστάτες του \'21, τον Ίωνα Δραγούμη, τον Περικλή Γιαννόπουλο, τον Παύλο Μελά, τον Ιωάννη Μεταξά, τον Γεώργιο - Γρίβα Διγενή. Ξέρει και σε ποιους δεν πρέπει να μοιάσει : στον Κωνσταντίνο Καραμανλή, στον Γεώργιο Παπανδρέου, στον Ανδρέα Παπανδρέου, στους σφογγοκωλάριους της εξουσίας.
(...) Σήμερα η πατρίδα μας δέχεται την εισβολή των λαθρομεταναστών, με όλα τα δεινά που αυτή κουβαλά την εγκληματικότητα, την ανεργία, την γκετοποίηση, την αποσύνθεση του εκπαιδευτικού συστήματος και του συστήματος υγείας.
Σήμερα, το δοσίλογο Κράτος, με υπουργό εξωτερικών τον κατ’ εξοχήν εκπρόσωπο του δοσιλογισμού της παγκοσμιοποίησης, τον Γεώργιο Παπανδρέου, υποχωρεί σε όλες τις της εθνικές διεκδικήσεις: στην Κύπρο με το σχέδιο Ανάν, στο θέμα των αεροδιαδρόμων, στην εκμετάλλευση του Αιγαίου, στις γκρίζες ζώνες, στα Ίμια, στην εκχώρηση κυριαρχικών μας δικαιωμάτων στην Ομοσπονδιακή Ευρώπη.
(...)το δοσίλογο Κράτος θα παραστεί και θα υμνήσει και θα δικαιώσει τους κομμουνιστές στασιαστές, που κρατήθηκαν στην Μακρόνησο, θα δικαιώσει αυτούς που αν είχαν νικήσει, η τύχη του τόπου μας θα ήταν όμοια με αυτήν της Βουλγαρίας, της Αλβανίας, της Ρουμανίας, δεν θα καταθέσουν όμως οι αρχές ένα στεφάνι στο Γράμμο και στο Βίτσι, στου Μακρυγιάννη εκεί που χάθηκαν Έλληνες για να παριστάνουν τώρα αυτοί τους υπουργούς, τους βουλευτές και τους ηγεμόνες»
Σχόλιο Παραπολιτικής: Όλα αυτά ο Μάκης Βορίδης δεν τα είχε πει σε κάποιο νεανικό παροξυσμό της εποχής της ΕΠΕΝ αλλά το 2003 σε ηλικία 39 ετών. Διαβάστε εδώ την ομιλία που ανακάλυψε η Leta Nico.
Θυμίζω ότι τότε έβγαζε κι αυτές εδώ τις αφίσες.
