 |
| Χανιά, Νοέμβριος 2013 |
Για πολλούς φίλους και συμμαθητές ήμουν τότε «τυχερός» γιατί θα είχα την τύχη να ζήσω το όνειρο στη μεγάλη πόλη με τα πολλά φώτα, τα πολλά μαγαζιά κι όλα όσα εντάσσουν την Αθήνα στις λίγες δυτικές πόλεις που δεν κοιμούνται ποτέ.
Πράγματι, στην Αθήνα έμαθα πολλά. Πάρα πολλά, τόσα που συχνά αναρωτιέμαι αν ακόμα και θα μπορούσα, έστω και πάλι για πλάκα, να ξεκινούσα την Παραπολιτική από οπουδήποτε αλλού στην Ελλάδα. Ζώντας μάλιστα στο κέντρο της πόλης, δεν μπορείς παρά να νιώθεις διαρκώς ότι βρίσκεσαι στο κέντρο των εξελίξεων κι ότι είναι στο δικό σου χέρι να διεκδικήσεις τη συμμετοχή σου σε αυτές.
Όλα καλά κι όλα ωραία λοιπόν μέχρι που η κρίση μας χτύπησε την πόρτα και η Αθήνα δεν θα μπορούσε να παρά να πρωταγωνιστήσει σε αυτή. Οι δρόμοι της αγρίεψαν, το σκοτάδι της έγινε λιγότερο γοητευτικό, στα μπαρ της το lifestyle των 00s χρεοκόπησε με κρότο. Η φτώχεια της γέμισε τους κάδους της με ανθρώπους-φαντάσματα που αναζητούν κάτι πολύτιμο (συνήθως βρώσιμο) και τα «ενοικιάζεται» έγιναν τα πιο δημοφιλή προϊόντα στις βιτρίνες των κεντρικών δρόμων της.
 |
| Ελληνική σημαία κάπου στα Χανιά, Νοέμβριος 2013 |
Τις τελευταίες μέρες βρίσκομαι στην Κρήτη, ξεκινώντας από το Ηράκλειο και καταλήγοντας στα Χανιά για μια ακόμα μια φορά. Τα τελευταία χρόνια έχω έρθει πολλές φορές εδώ γύρω. Προχθές, ισχυρίστηκα μάλιστα σε μια παρέα ότι πρέπει πια να με θεωρούν ντόπιο κι αρνήθηκα να δεχθώ οδηγίες για το πως θα πάω από τη Χαλέπα κάπου στο Παλιό Λιμάνι. Τελικά χάθηκα αλλά με τρόπο συναρπαστικό. Στις διάφορες φωτογραφίες αυτού του κειμένου μπορείτε να δείτε ότι η θέα που απέκτησα με την ιδιότητα του «χαμένου» δεν ήταν και πολύ άσχημη.
 |
| Χανιά, Νοέμβριος 2013 |
Φυσικά, οι άνθρωποι κι εδώ έχουν προβλήματα, πολλά και σύνθετα. Διαισθάνομαι όμως ότι τα καταφέρνουν λίγο καλύτερο από τους «Αθηναίους», πιστεύουν πιο πολύ στη δουλειά παρά στη διαμαρτυρία, ίσως και γιατί το νησί τους μοιάζει να είναι ένας ευλογημένος τόπος που παράγει πλούτο χειμώνα-καλοκαίρι, παρά τις δυσκολίες.
Στα παιδιά της ηλικίας μου, οι συζητήσεις για το μέλλον είναι πιο πολύ από ποτέ της «μόδας». Πολλοί σκέφτονται το εξωτερικό και κανείς δεν μπορείς να τους αδικήσει, μόνο που κάποιοι δείχνουν να αγνοούν ότι το «έξω» δεν είναι ο παράδεισος που φαντάζονται κι ότι τουλάχιστον για αρχή θα χρειαστούν να ξοδέψουν κάποια (αρκετά) χρήματα για να εγκατασταθούν.
Αν ήμουν από τα Χανιά ή από οπουδήποτε στην Κρήτη, δεν θα σκεφτόμουν καθόλου να επενδύσω τα χρήματα αυτά κάπου έξω και μάλιστα χωρίς σχέδιο. Δεν θα πήγαινα να πετάξω μερικές χιλιάδες ευρώ σε κάποια άσημη βρετανική κωμόπολη που εμπορεύεται μεταπτυχιακά προγράμματα. Θα περνούσα την ώρα μου πιο δημιουργικά, χαζεύοντας τη θάλασσα και ψάχνοντας όλη μέρα κι όλη νύχτα στον υπολογιστή μια ιδέα χαμηλού κόστους για να ξεκινήσω κάτι δικό μου στην πόλη που γεννήθηκα και μεγάλωσα.
Δεν θα έψαχνα αναγκαία τη μεγάλη ιδέα, δεν θα ένιωθα αποτυχημένος αν δεν είχε σκεφτεί κάτι αντίστοιχο του Facebook. Θα έψαχνα κάτι να δουλεύει, κάτι απλό για να ξεκινήσω, για να αρχίσω να νιώθω παραγωγικός. Θα θύμιζα στον εαυτό μου κάθε μέρα ότι στην εποχή του Ίντερνετ, δεν έχει σημασία που βρίσκεσαι αλλά τι κάνεις έχοντας μπροστά σου μια οθόνη και ένα δίκτυο που αν υπάρχει Θεός, σίγουρα θα του μοιάζει.
Η Ελλάδα πρέπει να προστατευθεί από το κύμα ενός νέου lifestyle που διαχέεται από την Αθήνα σε όλη την επικράτεια, του lifestyle της μιζέριας. Η κινούμενη άμμος της παραίτησης απειλεί να καταβροχθίσει τους πάντες, εκτός από εκείνους που κατάφεραν εις βάρος όλων μας να διατηρήσουν τα μαγαζάκια τους και τώρα πουλάνε μιζέρια με την ίδια άνεση που κάποτε πουλούσαν κώλους και βυζιά.
Μην τους πιστεύετε, μην τους φοβάστε. Μην πιστέψετε κι όμως αυτούς που σας προτείνουν απλώς να τους διώξετε φωνάζοντας. Τολμήστε, δημιουργήστε, βγείτε από το κουτί. Κι αν ακόμα δεν πιστεύετε ότι θα τα καταφέρετε, υποταχθείτε στη γοητεία του να διαλέξετε έστω τον τρόπο που θα αποτύχετε.
 |
| Χανιά, Νοέμβριος 2013 |
