Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η προχθεσινή τοποθέτηση του βουλευτή του ΠΑΣΟΚ κ. Φίλιππου Σαχινίδη στη Βουλή κατά την κύρωση του ισολογισμού του κράτους για το έτος 2012.
Παραθέτω τα κύρια σημεία:
Μιας χρονιάς με ιδιαίτερη σημασία, ως προς την προοπτική της προσπάθειας που ξεκίνησε η χώρα το 2010 με την Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.
Με την αναθεώρηση του Προϋπολογισμού τον Φεβρουάριο του 2012 ο στόχος για το πρωτογενές αποτέλεσμα τέθηκε στο -1,2% του ΑΕΠ έναντι 1% του αρχικού προϋπολογισμού, δηλαδή, μικρό πρωτογενές έλλειμμα αντί μικρού πρωτογενούς πλεονάσματος. Για την επίτευξη του νέου στόχου, υιοθετήθηκαν νέες δημοσιονομικές παρεμβάσεις.
Η ψήφιση από τη Βουλή το Φεβρουάριο του 2012, των παρεμβάσεων αυτών, ήταν καθοριστική και συνέβαλε στην επίτευξη του δημοσιονομικού αποτελέσματος του έτους αυτού.
Και το τονίζω αυτό, γιατί θέλω να αναδείξω την αμφιθυμία που επεδείκνυε τότε η Αξιωματική Αντιπολίτευση γύρω από την αναγκαιότητα της δημοσιονομικής προσαρμογής, πριν και μετά τις διπλές εκλογές του 2012 παρά τη συμμετοχή της στην Κυβέρνηση.
Μια αμφιθυμία, που κόστισε πολλά στη χώρα και στην επιτυχή εκτέλεση του προγράμματος.
Στη συζήτηση για τον Προϋπολογισμό του 2014 η ΝΔ διεκδίκησε εύσημα για την δημοσιονομική προσαρμογή των τελευταίων 18 μηνών, παραβλέποντας ότι αυτή αποτελεί συνέχεια της προσπάθειας που ξεκίνησε το 2010. Εξαιρώ τον παριστάμενο Υπουργό που μίλησε σήμερα για τριετή προσπάθεια.
Αποσιωπά το τίμημα που πλήρωσε η χώρα με την σκληρή αντιμνημονιακή στάση της το 2010 και στις αρχές του 2011. Συμφωνώ με τον παριστάμενο Υπουργό ότι, το αν θα έχει η ΝΔ, μερίδιο συμμετοχής στο αποτέλεσμα εξόδου από την κρίση και ποιο, θα το αναγνωρίσει ο ιστορικός του μέλλοντος.
Σήμερα στα ίδια αυτά χνάρια βαδίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος μιλά για την ανάπτυξη.
Μιλά για συμμαχία του Νότου. Μα, αν του είναι τόσο εύκολο στο εξωτερικό να συνεργαστεί με μέλη του ΕΣΚ ή ακόμη και του ΕΛΚ, τι τον εμπόδιζε όλα αυτά τα χρόνια να συνομιλήσει και να βοηθήσει την Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ;
Γιατί, παρακολουθώ τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να λένε, ότι η λύση στο διαρθρωτικό έλλειμμα ρευστότητας με το οποίο βρίσκεται αντιμέτωπο το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, είναι η κρατικοποίηση των τραπεζών.
Οι τράπεζες δεν έχουν πρόσβαση στις κεφαλαιαγορές, για να καλύψουν το έλλειμμα ρευστότητας. Τι θα κάνετε; Θα εκβιάζετε το Ευρωσύστημα για περισσότερη ρευστότητα από την μια, και από την άλλη θα σχίζετε τα μνημόνια με άρθρο μονό;
Θα συμφωνήσω με όσους υποστηρίζουν ότι οι μεταρρυθμίσεις δεν φτάνουν. Το αντίθετο. Αρχικά μπορεί να μειώνουν το εισόδημα. Μεσοπρόθεσμα τονώνουν την ανάπτυξη. Η χώρα έχει ανάγκη από μια πραγματική μεταρρύθμιση, που θα τη στηρίξουν όλα τα Κόμματα και ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ από την Ευρώπη για τις χώρες σε ύφεση.
Για αυτό, λοιπόν, συνάδελφοι της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, μην ξανοίγεστε στα βαθειά νερά.
Γιατί, αν ποτέ βρεθείτε στην εξουσία, τις δικές μας βασικές πολιτικές επιλογές θα ακολουθήσετε.
