Τα τρία πρώτα χρόνια της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης μου τα πέρασα σε ένα καθολικό σχολείο, αν και ήμουν ορθόδοξος. Την ώρα των θρησκευτικών, τα μισά παιδάκια έφυγαν από την τάξη και διδάσκονταν το μάθημα με έναν καθολικό ιερέα.
Αρκετά χρόνια αργότερα, στην Παναγία της Saidnaya, έξω από τη Δαμασκό, είδα Χριστιανούς και Μουσουλμάνους να πέφτουν στα γόνατα και να προσκυνούν στον ίδιο ναό, για τους ίδιους λόγους, για τους ίδιους πόθους, με τις ίδιες ελπίδες.
Από τότε και μετά, έπαψε οριστικά να με απασχολεί η πίστη του καθενός, αρνούμενος και να ακολουθήσω τη μόδα που θέλει αρκετούς να ετεροπροσδιορίζονται ως πιο έξυπνοι και πιο λογικοί χλευάζοντας τα θρησκευτικά πιστεύω του διπλανού τους.
Με αυτόν τον μακροσκελή και αυτοαναφορικό πρόλογο και αντί για «Χριστός Ανέστη και Χρόνια Πολλά», θα μου επιτρέψετε να σας παραθέσω δυο στροφές από τα Εγκώμια ως τροφή για σκέψη για θέματα διόλου θρησκευτικά:
-Μετά των κακούργων
ως κακούργος, Χριστέ,
ελογίσθης δικαιών ημάς άπαντας,
κακουργίας του αρχαίου Πτερνιστού.
-Αλαζών Ισραήλ,
μιαιφόνε λαέ,
τι παθών τον Βαρραβάν ηλευθέρωσας,
τον Σωτήρα δε παρέδωκας σταυρώ
Σας συνιστώ να τις διαβάσετε με προσοχή. Δεν είμαι σίγουρος ότι μιλούν μονάχα για το Χριστό και μόνο για την εποχή του. Δεν νομίζω καν ότι απευθύνονται στον άνθρωπο. Υποψιάζομαι ότι αφορούν κάτι πολύ πιο άγριο: τους ανθρώπους.
