Με τον Αλέξη Τσίπρα να διαβεβαιώνει δημόσια τους δανειστές ότι δεν πρόκειται να χάσουν τα χρήματα τους, συνειδητοποιήσαμε ότι αρχίζει να παρατηρείται μια έλλειψη «αντιμνημονιακών» πολιτικών.
Παράλληλα όμως, ιδιαίτερα μετά τον τελευταίο ανασχηματισμό, η χώρα έχει ξεμείνει κι από «μνημονιακούς» πολιτικούς καθώς στα πράγματα έχουν έρθει διάφοροι Ντινόπουλοι και Λοβέρδοι οι οποίοι σε κάθε ευκαιρία προσπαθούν να εξασφαλίσουν ότι τίποτα που δεν πρόλαβε ήδη να αλλάξει, δεν πρόκειται πια να αλλάξει.
Θα μου πείτε: δεν είναι ευχάριστο που ξεμπερδέψουμε από τον ανούσιο διαχωρισμό μνημονιακών-αντιμνημονιακών που τόσο κόστισε στη χώρα;
Θα ήταν ευχάριστο αν αυτή η διαμάχη ολοκληρωνόταν υπέρ ενός δικού μας εθνικού σχεδίου για το μέλλον της χώρας. Τέτοιο σχέδιο δεν υπάρχει. Μετά το Μνημόνιο, η μόνη πυξίδα που αυτή η χώρα μοιάζει να διαθέτει είναι αυτή που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο παρελθόν, εκεί δηλαδή που γεννήθηκε αυτή η φρικτή κρίση που άλλαξε τη ζωή των περισσότερων Ελλήνων.
Ίσως τα ανομολόγητα όνειρα του ελληνικού πολιτικού συστήματος γίνονται πια πραγματικότητα. Η χώρα εξασφάλισε μια «κανονικότητα» κομμένη και ραμμένη στα μέτρα φαύλων καιροσκόπων, αποτελεσματικά απωθητική σε όσους επιχειρούν να δημιουργήσουν.
