Με αφορμή τη νέα έρευνα του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, που αφορά στη φυγή καταρτισμένων νέων επιστημόνων από την Ελλάδα της κρίσης στο εξωτερικό, ο Λόης Λαμπριανίδης, καθηγητής του τμήματος Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, μίλησε την Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου, στον «ΑΘΗΝΑ 9.84» και τη Νίκη Λυμπεράκη.
Παραθέτω ένα σημαντικό απόσπασμα των τοποθετήσεων του:
Αυτή τη στιγμή υπάρχουν περίπου 150.000 Έλληνες πτυχιούχοι, οι οποίοι δουλεύουν στο εξωτερικό. Από αυτούς ένα πολύ μεγάλο μέρος, της τάξης των 100.000, είναι νέοι άνθρωποι των οποίων ένα μεγάλο μέρος έφυγε από το 2008 και μετά, κυρίως από το 2009, 2010, 2011. Αυτή τη φορά, φεύγουν, όχι όπως παλιότερα, πριν από την κρίση, που είχε και ένα στοιχείο κοσμοπολιτισμού, δηλαδή έφευγε ο κόσμος για να γνωρίσει και άλλες κοινωνίες, άλλους πολιτισμούς κ.λπ. ή έφευγαν για να βρουν μία δουλειά ακριβώς πάνω στο αντικείμενό τους, για να αποκτήσουν καλή εμπειρία στο αντικείμενό τους και εμπειρία ζωής κ.λπ.
Αυτό που βλέπουμε τώρα είναι ότι, δυστυχώς, ένα μεγάλο μέρος των ανθρώπων που φεύγουν, κυριολεκτικά διώχνονται από τη χώρα, με την έννοια ότι, διαπιστώνουν ότι δεν έχουν ευκαιρίες απασχόλησης. Παρ' όλο ότι γνωρίζουν ότι στη χώρα που πάνε, δεν είναι τόσο ευοίωνα τα πράγματα, δηλαδή ούτε από άποψη του να βρουν σχετικά εύκολα δουλειά, αλλά ούτε και το πολιτικό κλίμα, το κλίμα από την πλευρά της κοινωνίας έναντι των μεταναστών, ακόμη και αυτών που είναι πολύ εκπαιδευμένοι, δεν είναι τόσο θετικό όσο ήταν πριν.
Αυτό που είναι ανησυχητικό είναι ότι από την πλευρά των πολιτικών κομμάτων και της κυβέρνησης υπάρχει απόλυτη σιγή. Το γεγονός ότι δεν συζητείται αυτό το θέμα σε κυβερνητικό επίπεδο, δηλαδή να πουν κάτι από την πλευρά της κυβέρνησης ή των πολιτικών κομμάτων, με την έννοια, ας αρχίσει μία συζήτηση ότι υπάρχει ένα θέμα και μετά θα πρέπει να δει κανείς τι πρέπει να κάνει... Αυτό το φαινόμενο εντάθηκε στην περίοδο της κρίσης, αλλά δεν είναι φαινόμενο της κρίσης.
Είναι διαρθρωτικό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας, δηλαδή, έχει να κάνει με τον προσανατολισμό της ελληνικής οικονομίας που είναι στην παραγωγή προϊόντων και υπηρεσιών, πράγματα που δεν χρειάζονται επιστήμονες. Δεν είναι υψηλής τεχνολογίας, δεν στηρίζονται στη γνώση κ.λπ. και άρα, δεν είναι και υψηλής προστιθέμενης αξίας. Άρα, δεν θέλουμε πολλούς επιστήμονες.
