Η συζήτηση για το ενδεχόμενο εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη φουντώνει ξανά, αν και αυτή τη φορά είναι αρκετά λιγότεροι αυτοί που μοιάζουν πρόθυμοι να πιστέψουν ότι ένα τέτοιο ενδεχόμενο είναι ιδιαίτερα πιθανό.
Προσωπικά, η συζήτηση αυτή με ενοχλεί, όχι γιατί κάποιοι επενδύουν στο φόβο, αλλά κυρίως γιατί υπάρχει ξανά στον αέρα η αίσθηση ότι αν αποφύγουμε και πάλι την απόλυτη καταστροφή, τότε θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε να κυνηγάμε απερίσπαστοι το εθνικό όραμα επιστροφής στο μακάριο παρελθόν.
Το πρόβλημα λοιπόν τόσο με τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και με τη Νέα Δημοκρατία είναι ότι δεν διαθέτουν το παραμικρό, έστω μεσοπρόθεσμο, σχέδιο για τη χώρα. Χρειάζονται εξίσου και οι δυο ένα μπαμπούλα, είτε αυτός λέγεται Τρόικα είτε Grexit, ώστε να κρύψουν από πίσω την τρομακτική ανεπάρκεια τους, την επίμονη άρνηση τους να συμβάλουν στη διαμόρφωση ενός σχεδίου για τη μεταμνημονιακή Ελλάδα.
Όπως έχω γράψει και παλαιότερα, ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τη χώρα είναι η διαρκής στασιμότητα, η οποία αθροιστικά μπορεί να έχει πολύ μεγαλύτερες συνέπειες από μια εκκωφαντική χρεοκοπία. Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι αν θα επιστρέψουμε στη δραχμή αλλά το τι σκοπεύουμε να κάνουμε τα επόμενα χρόνια εντός της Ευρωζώνης.
Ως πότε θα μας αρκεί απλώς η αποφυγή της απόλυτης καταστροφής;
