Γιατί να αποζημιωθούν αυτοί που επένδυσαν σε ελβετικά φράγκα;

Photo credit: Martin Abegglen

Δεν καταργείται η έννοια του ρίσκου για όλες τις πληθυσμιακές ομάδες. Καταργείται για μια συγκεκριμένη ομάδα και καταργείται εν όψει εκλογών. Για μια λοιπόν ακόμη φορά η πολιτική αγορά υποκαθιστά την οικονομική αγορά.

Το κριτήριο της παρέμβασης είναι η μεγιστοποίηση του πολιτικού οφέλους που μεταφράζεται φυσικά σε ψήφους. Για μια ακόμη φορά το κράτος θα βάλει τα χέρια του στις τσέπες όλων μας προκειμένου να αποζημιώσει μια ομάδα εκλεκτών του. Εδώ σε αυτό το snapshot μπορεί κανείς να δει σε μικρογραφία την πεμπτουσία του «αναδιανεμητικού κράτους» και την α λα Rawls «κοινωνική δικαιοσύνη».

Και, φυσικά, γιατί να σταματήσει το κράτος εδώ; Γιατί στο όνομα πάντα της «κοινωνικής δικαιοσύνης» να αποζημιώσει το κράτος μόνο αυτούς πού έχασαν από τη λανθασμένη απόφασή τους (που βαραίνει αποκλειστικά και μόνο τους ίδιους, αν είναι άνω των 18 ετών) να επενδύσουν σε ελβετικά φράγκα; Γιατί να μην αποζημιωθούν στο μέλλον όσοι ζημιωθούν από μία ανατίμηση του δολαρίου, του γουάν, της κορώνας, του γιεν, του ρουβλίου, του λεβ, της λίρας κ.λπ.; Και αν είναι εξίσου δίκαιο να αποζημιωθούν όλοι οι προαναφερθέντες τότε, προκειμένου να αποφευχθούν όλα αυτά τα άσκοπα κρατικά έξοδα, γιατί να μην καταργηθούν τα νομίσματα; Γιατί να μην επιστρέψουμε στην εμπράγματη οικονομία;

Ένα άρθρο του Τάκη Μίχα στο Protagon με το οποίο συμφωνώ απόλυτα.