Τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα έχουν συμβεί τόσα πολλά και διαφορετικά γεγονότα, ώστε κάποια από αυτά που έχουν λάβει χώρα μόλις 1-2 μήνες πριν, να μοιάζουν κάτι παραπάνω από μακριά. Ούτως ή άλλως, ο ελληνικός λαός έχει μια μακρά παράδοση κοντής μνήμης.
Παρόλο που συμβαίνουν τόσα πολλά πράγματα, τον τελευταίο καιρό νιώθω ότι στην πραγματικότητα τίποτα απολύτως δεν συμβαίνει, τίποτα με όρους δημιουργικού μέλλοντος. Τα πολλά που συμβαίνουν αφορούν μονάχα το νοσηρό παρελθόν εντός του οποίοι οι περισσότεροι Έλληνες μοιάζουν να νιώθουν μια οικειότητα.
Ξυπνάω κάθε πρωί και ψάχνω θέματα για την Παραπολιτική και με πιάνει απελπισία. Συζητάμε σταθερά για το αν πρέπει να μείνουμε ή όχι στην Ευρώπη, μετράμε τις κωλοτούμπες της κυβέρνησης, θυμώνουμε με την ανυπαρξία της Αντιπολίτευσης και κοστολογούμε το κόστος που αθροίζεται από την ανευθυνότητα όλων τους.
Και ο κόσμος γύρω μας προχωρά και ο χρόνος χάνεται. Δεν καταλαβαίνω σε τι ελπίζουμε, δεν αναγνωρίζω πλέον στον εαυτό μου την ικανότητα να αντιλαμβάνεται τον τρόπο σκέψης της ελληνικής κοινωνίας. Ίσως να με βοηθά το ότι το βλέπω κι από μια κάποια απόσταση αλλά νομίζω ότι η Ελλάδα εξακολουθεί να κυνηγάει την ουρά της και κανείς ξένος δεν μπορεί να τη σώσει από τον εαυτό της.
Ξυπνάω κάθε πρωί και ψάχνω θέματα για την Παραπολιτική και με πιάνει απελπισία. Συζητάμε σταθερά για το αν πρέπει να μείνουμε ή όχι στην Ευρώπη, μετράμε τις κωλοτούμπες της κυβέρνησης, θυμώνουμε με την ανυπαρξία της Αντιπολίτευσης και κοστολογούμε το κόστος που αθροίζεται από την ανευθυνότητα όλων τους.
Και ο κόσμος γύρω μας προχωρά και ο χρόνος χάνεται. Δεν καταλαβαίνω σε τι ελπίζουμε, δεν αναγνωρίζω πλέον στον εαυτό μου την ικανότητα να αντιλαμβάνεται τον τρόπο σκέψης της ελληνικής κοινωνίας. Ίσως να με βοηθά το ότι το βλέπω κι από μια κάποια απόσταση αλλά νομίζω ότι η Ελλάδα εξακολουθεί να κυνηγάει την ουρά της και κανείς ξένος δεν μπορεί να τη σώσει από τον εαυτό της.