Μετά την πρώτη δοκιμαστική βόλτα, το πρόγραμμα της δεύτερης μέρας μας στο Ντιγιάρμπακιρ ήταν κάτι παραπάνω από γεμάτο και η πρωινή προσευχή του μουεζίνη ήταν η καλύτερη υπενθύμιση για το ότι ξυπνήσαμε κάπου στην Ανατόλια.
Από το δωμάτιο του κεντρικού ξενοδοχείου που διανυκτερεύσαμε, η θέα ήταν μοναδική καθώς μας προσέφερε αυθεντικές εικόνες της καθημερινότητας της πόλης.
Τα πολλά άσπρα βαν, που μπορείτε να διακρίνετε στις φωτογραφίες, είναι τα περίφημα «dolmuş», το πιο δημοφιλές μεταφορικό μέσο στην Τουρκία το οποίο και υποκαθιστά σε τεράστιο βαθμό τις δημόσιες συγκοινωνίες. Πρόκειται ουσιαστικά για μια υβριδική μορφή ταξί και μίνι λεωφορείου, που προσαρμόζεται σε τεράστιο βαθμό στις απαιτήσεις των επιβατών, παρά το ότι ακολουθεί ένα προκαθορισμένο δρομολόγιο.
Σας τα συνιστώ ανεπιφύλακτα για οποιαδήποτε περιήγηση σας εντός κάποιας τουρκικής πόλης. Θα εκπλαγείτε από το πόσο χαμηλό είναι συνήθως το κόστος του εισιτήριου. Θα νιώσετε και λίγο πιο ντόπιοι.
Βγαίνοντας από το ξενοδοχείο, στο πρώτο στενάκι που συναντήσαμε στα δεξιά μας, είδαμε για πρώτη φορά τη λέξη «Kobane» γραμμένη στους τοίχους, μια υπενθύμιση της πλειοψηφίας του κουρδικού στοιχείου στην περιοχή. H ηρωική νίκη των Κούρδων της Συρίας κόντρα στους τζιχαντιστές του αυτοαποκαλούμενου Ισλαμικού Κράτους στο Κομπάνι, μια μικρή συριακή πόλη στα τουρκοσυριακά σύνορα, αποτελεί το σύγχρονο σημείο αναφοράς των απανταχού Κούρδων και δεν αποκλείεται να αποδειχθεί το πρώτο βήμα υπέρ της ίδρυσης μιας ανεξάρτητης κουρδικής κρατικής οντότητας στην περιοχή.
Κατά τη διάρκεια του φθινοπώρου του 2014, η κουρδική διασπορά στη Δύση κινητοποιήθηκε έντονα για την προστασία του Κομπάνι, συμβάλλοντας στην έναρξη των δυτικών αεροπορικών επιδρομών κατά των τχιζαντιστών. Ήμουν κι εγώ εκεί, όταν ένα βράδυ οι Κούρδοι της Ολλανδίας έφτασαν μέχρι και στο να εισβάλουν στο κτήριο του κοινοβουλίου της Ολλανδίας.
Το πρώτο αξιοθέατο που συναντήσαμε ήταν το τζαμί Şeyh Muhtar και ο μιναρές Dort Ayakli, ο οποίος έχει την ιδιαιτερότητα να στηρίζεται σε 4 μικρούς πυλώνες, μια αρχιτεκτονική τσαχπινιά που του προσφέρει άφθονη δημοσιότητα, ήδη από το 1500 μ.χ, όταν και κατασκευάστηκε. Οι 4 αυτοί πυλώνες αντιπροσωπεύουν τις 4 διαφορετικές σχολές της ισλαμικής σκέψης (ή κάτι τέτοιο).
Συνεχίσαμε την περιήγηση μας, επιλέγοντας συνειδητά μια παράκαμψη μέσα από το στεγασμένο παζάρι (kapalıçarşı) της πόλης, το οποίο και μας προσέφερε όλες τις υπέροχες στερεοτυπικές εικόνες της Ανατολής, για τις οποίες εξάλλου και ταξιδέψαμε τόσες χιλιάδες χιλιόμετρα.
Με το Ντιγιάρμπακιρ να μην αποτελεί την πλέον εύρωστη ή τουριστική πόλη, η σκεπασμένη αγορά του ήταν αρκετά πιο «αυθεντική» από τις αντίστοιχες σε τουριστικές περιοχές της Τουρκίας ή της Βόρειας Αφρικής. Κανονικοί άνθρωποι προμηθεύονταν τα χρειώδη.
Βγαίνοντας από την αγορά, τα σοκάκια της παλιάς πόλης μας χάρισαν σπάνιες εικόνες της καθημερινής ζωής μιας κοινωνίας που ισορροπεί μεταξύ Τουρκίας και Μέσης Ανατολής, προσπαθώντας να διαχειριστεί την εμφανή φτώχεια της. Νομίζω ότι δεν έχω δει ποτέ ξανά τόσο πολλά και τόσο μικρά παιδιά να βοηθούν τους γονείς τους σε χειρωνακτικές εργασίες.
Ένα από αυτά, ένα υπέροχο μικρό κοριτσάκι μας πλησίασε προτείνοντας μας να αγοράσουμε κάτι από την πραμάτεια του, την οποία κουβαλούσε μέσα σε ένα βαρύ οικοδομικό καρότσι. Το γλυκό χαμόγελο της μας έκανε να σκεφθούμε πολύ σοβαρά να αγοράσουμε όσο μαϊντανό μπορούσαμε αλλά δεν διαφαινόταν καμία προοπτική αξιοποίησης του. Προσποιηθήκαμε ότι έχουμε χαθεί και της αντιπροτείναμε να της καταβάλουμε ένα μικρό κόμιστρο για να μας οδηγήσει με ασφάλεια λίγα μέτρα πιο πέρα, στην αρμένικη εκκλησία του Αγίου Κυριάκου, για την οποία σας έχω γράψει ειδικώς και εκτενώς.
Σαν να γνώριζε τι προκαλεί τις αισθήσεις των δυτικών στους δρόμους της πατρίδας της, διάλεξε την πιο ατμοσφαιρική διαδρομή από τις πολλές που μπορεί κανείς να ακολουθήσει στον αστικό λαβύρινθο της παλιάς πόλης του Ντιγιάρμπακιρ.
Επαναλαμβάνω πάντως ότι δεν πρόκειται για τουριστικά σοκάκια αλλά για σοκάκια μιας γειτονιάς που ζουν και εργάζονται κανονικοί άνθρωποι. Αν δεν με πιστεύετε, να μια φωτογραφία που θα σας πείσει.
Κι αν ψάχνετε να αγοράσετε ένα σουβενίρ που πραγματικά θα μείνει αξέχαστο τόσο σε εσάς όσο και στο πρόσωπο που θα το χαρίσετε, έχω μια τολμηρή πρόταση.
Μια τελευταία εικόνα από τα σοκάκια, πλήρως αντιπροσωπευτική της ταυτότητας της περιοχής.
Τα αρχικά "YPG" αντιστοιχούν στην κουρδική ονομασία "Yekîneyên Parastina Gel" την οποία φέρει η θρυλική ένοπλη ομάδα που μάχεται τους τζιχαντιστές στη Συρία, στην οποία συμμετέχουν και πάρα πολλές γυναίκες.
Στο επόμενο μέρος του οδοιπορικού, η περιπλάνηση μας στο Ντιγιάρμπακιρ θα ολοκληρωθεί και θα συνεχίσουμε το ταξίδι μας για την πόλη Ούρφα, εκεί όπου ίσως γεννήθηκε ο προφήτης Αβραάμ.
Συνεχίζεται...
Τα δυο πρώτα μέρη:
1. Μια εισαγωγή
