 |
| Diyarbakir (Credit: Parapolitiki) |
Ανοίγω βαριεστημένα το laptop και αρχίζω να αναζητώ στο Google για 560η φορά περισσότερες πληροφορίες για τις πόλεις τις οποίες θα επισκεπτόμουν: Diyarbakir, Urfa, Mardin. Διαβάζω ξανά τις διάφορες εντυπώσεις ταξιδευτών, τσεκάρω ξανά τη λίστα μου και καμαρώνω για την ποιότητα της προετοιμασίας μου.
Στο τρένο για το αεροδρόμιο, το βαριεστημένο σερφάρισμα συνεχίζεται και με οδηγεί σε ένα ρεπορτάζ της New York Post το οποίο διαβάζω την πλέον ακατάλληλη στιγμή, λίγα μόνο λεπτά πριν περάσω από τους ελέγχους ασφαλείας.
Στο τρένο για το αεροδρόμιο, το βαριεστημένο σερφάρισμα συνεχίζεται και με οδηγεί σε ένα ρεπορτάζ της New York Post το οποίο διαβάζω την πλέον ακατάλληλη στιγμή, λίγα μόνο λεπτά πριν περάσω από τους ελέγχους ασφαλείας.
The French police were on alert for girls leaving for Syria last summer, so Bilel said she should travel first to Amsterdam, to throw the authorities off the scent. Melodie had finally agreed to come to Syria if she could bring her (fictitious) 15-year-old friend Yasmin.
(...)In Amsterdam, there was a problem. Bilel said she and “Yasmin” would have to proceed alone because it was not safe for the “maman” to travel. Once in Istanbul, they should take an internal flight to Urfa, southeast Turkey, again paying cash, and await instructions. Melodie said she was frightened.Συνειδητοποιώ ότι με μικρές διαφορές πρόκειται να ακολουθήσω το ίδιο ακριβώς δρομολόγιο, ξεκινώντας μάλιστα από τη Χάγη για το Άμστερνταμ, μια πόλη από την οποία έχουν φύγει δεκάδες τζιχαντιστές για τη Συρία, τουλάχιστον 200 σύμφωνα με το Πανεπιστήμιο του Leiden. Σύμφωνα με επίσημες ανακοινώσεις του δήμου της Χάγης, 12 από αυτούς έχουν ήδη χάσει τη ζωή τους πολεμώντας για το Ισλαμικό Κράτος (ISIS).
Συνοδεία κρύου ιδρώτα, φτάνω στον έλεγχο των ταξιδιωτικών εγγράφων και αφού το διαβατήριο και το εισιτήριο μου γίνονται αποδεκτά, δέχομαι, για πρώτη φορά στη ζωή μου σε έναν τέτοιο έλεγχο, την εξής απλή ερώτηση «πότε επιστρέφετε;». Απαντώ αυθόρμητα «δεν θα επιστρέψω» και το τυπικό χαμόγελο του αστυνομικού εξαφανίζεται.
Στα επόμενα δευτερόλεπτα με ρωτάει επιτακτικά γιατί δεν θα επιστρέψω, γιατί βρίσκομαι στην Ολλανδία, γιατί πάω στην Τουρκία, αν θα μείνω μόνο στην Κωνσταντινούπολη, αν έχω κάνει κάποια κράτηση σε ξενοδοχείο. Του εξηγώ ότι μένω στην Ολλανδία κι ότι μετά την Τουρκία θα πάω στην Ελλάδα για το Πάσχα, από όπου και θα επιστρέψω πίσω στην Ολλανδία. Νιώθω ότι οι εξηγήσεις μου είναι πειστικές αλλά η βεβαιότητα μου καταρρέει όταν μου ζητάει να του δείξω και το εισιτήριο επιστροφής από την Αθήνα στο Άμστερνταμ! Του εξηγώ ότι δεν διαθέτω μαζί μου κάτι τέτοιο και συμβιβάζεται με το να του δείξω το εισιτήριο επιστροφής από την Κωνσταντινούπολη στην Αθήνα. Μου εύχεται ψυχρά «καλό ταξίδι» το οποίο στα αυτιά μου ηχεί ως «αν πας να κάνεις καμιά τρέλα, θα σε βρούμε».
Περπατώ αμήχανα προς τη θύρα επιβίβασης και προσπαθώ να αποφασίσω αν πρέπει να ενοχληθώ ή όχι από την αντιμετώπιση του αστυνομικού. Καταλήγω ότι αυτή τη φορά η αυστηρότητα εξυπηρετεί πραγματικά το καλό όλων μας. Αν κάτι σίγουρα μπορεί να κάνει η Δύση για να αντιμετωπίσει την κρίση στη Μέση Ανατολή, είναι σίγουρα ένας πιο σκληρός έλεγχος των συνόρων της.
Μπαίνω στο γεμάτο με Τούρκους αεροπλάνο, συνειδητοποιώ για ακόμα μια φορά πόσο πολύ μοιάζουμε με τους «αιώνιους εχθρούς» μας και προσπαθώ να συγκρατήσω τα γέλια μου όταν η χαριτωμένη Τουρκάλα που κάθεται δίπλα μου ανοίγει ένα τάπερ με κάτι σαν κεφτεδάκια και πιέζει το βαριεστημένο πιτσιρικά γιο της να φάει. Δεν θα μάθω ποτέ την έκβαση της παραδοσιακής μάχης μάνας-γιου. Λίγο πριν με πάρει ο ύπνος, είχα πειστεί ότι τον απασχολούσε περισσότερο η τύχη των κόπων του σε κάποιο παιχνίδι που έπαιζε στο tablet του.
Θα ξυπνήσω στο αεροδρόμιο Sabiha Gökçen της Κωνσταντινούπολης, όπου εκεί θα χρειαστεί να περιμένω λίγες ώρες πριν πάρω την πτήση για το Diyarbakir, την άτυπη πρωτεύουσα των Κούρδων της Τουρκίας. Στις ώρες της αναμονής θα μάθω ότι η Sabiha ήταν η πρώτη γυναίκα πιλότος της Τουρκίας και μια από τις πρώτες στον κόσμο. Υιοθετήθηκε από τον ίδιο τον Κεμάλ Ατατούρκ και μετά από αρκετά χρόνια έγινε γνωστό ότι ενδεχομένως να ήταν και αρμενικής καταγωγής, κάτι που οι περισσότεροι Τούρκοι δεν αποδέχονται. Ο δημοσιογράφος Hrant Dik που έκανε την αποκάλυψη δολοφονήθηκε το 2007.
Αρκετές ώρες μετά θα φτάσω στο μικροσκοπικό αεροδρόμιο του Diyarbakir και η...πραγματική περιπέτεια θα αρχίσει. Συνεχίζεται...
Μέχρι τότε διαβάστε ξανά:
-Βάφοντας αυγά στην αρμένικη εκκλησία του Αγίου Κυριάκου στο Ντιγιαρμπακίρ
-Παρακολουθώντας τη λειτουργία της Μεγάλης Δευτέρας σε ένα συριακό ορθόδοξο ναό στο Μάρντιν
