Όπως και στην περίπτωση των προηγούμενων σπουδαίων διαπραγματευτών της κυβέρνησης του σκισμένου Μνημονίου, έτσι και τώρα με την «κυβέρνηση της Αριστεράς» αδυνατώ να καταλάβω τι ακριβώς διαπραγματεύεται η χώρα.
Διαπραγματευόμαστε με τους εταίρους μας τους νόμους των μαθηματικών; Αν δηλαδή μας πουν «εντάξει, δώστε κι άλλες συντάξεις σε 50χρονους», θα το κάνουμε; Ελπίζοντας σε τι; Ότι με έναν μαγικό τρόπο η χώρα θα συνεχίσει να ανήκει στον δυτικό κόσμο παράγοντας συνταξιούχους και ανέργους;
Ας υποθέσουμε όμως ότι πράγματι υπάρχει κάτι το οποίο διαπραγματευόμαστε. Υπάρχει κάποιος που πιστεύει ότι οι εταίροι θα κάνουν πίσω όταν βλέπουν μια απελπισμένη κυβέρνηση να σπάει κάθε πιθανό και απίθανο κουμπαρά για να βγάλει τον μήνα; Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-Ανεξαρτήτων Ελλήνων διαφημίζει την αδυναμία της χώρας να πληρώσει τις υποχρεώσεις της, ελπίζοντας σε τι; Ότι θα μας λυπηθούν;
Όπως μου είπε και ένας καλός φίλος, είναι σαν να τους απειλούμε ότι αν αυτοκτονήσουμε, το αίμα θα λερώσει τα ρούχα τους. Τι είδους πατριωτισμός είναι αυτός που σέρνει μια χώρα στο να διαπραγματεύεται δήθεν σκληρά όταν οι πάντες ξέρουν ότι δεν αντέχει για πολύ ακόμα χωρίς εξωτερική βοήθεια;
Κι αν τελικά οι εταίροι δεν κάνουν πίσω και η κυβέρνηση συρθεί σε μια συμφωνία, την οποία αν ήθελε θα μπορούσε να είχε υπογράψει ήδη από τον Ιανουάριο, θα λογοδοτήσει κανείς για όλο αυτό το τεράστιο κόστος που στο μεταξύ προκλήθηκε για την ελληνική οικονομία;
