Η επόμενη μέρα των εκλογών του Ιανουαρίου του 2015 βρήκε τις προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις σε κατάσταση διάλυσης, προκαλώντας τη βίαιη αποστρατεία των μέχρι πρότινος ηγετών του χώρου.
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, με τεράστια καθυστέρηση, αποχώρησε από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, ο Γιώργος Παπανδρέου δεν κατάφερε να οδηγήσει το Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών στη Βουλή ενώ ταυτόχρονα επιβεβαιώθηκε και η εξαΰλωση της Δημοκρατικής Αριστεράς.
Με τον ΣΥΡΙΖΑ να ολοκληρώνει την πλέον προκλητική κωλοτούμπα στα μεταπολιτευτικά χρονικά, οι άνθρωποι που πίστεψαν και στήριξαν τις ιδέες του προοδευτικού χώρου παρακολουθούν αμήχανα από την εξέδρα τη δικαίωση τους. Ο εμφύλιος μας βρήκε όλους χαμένους.
Στις προσεχείς εκλογές του Σεπτεμβρίου, ο χώρος θα έχει, εκ των πραγμάτων, μια τελευταία ευκαιρία να κρατηθεί στη ζωή. Ήρθε η ώρα οι φράξιες να αυτοδιαλυθούν, τα παραδόξως μεγάλα «εγώ» να υποχωρήσουν και να επιτευχθεί μια στοιχειώδης σύνθεση των δυνάμεων που έχουν απομείνει. Κυρίως σε επίπεδο προσώπων, όχι αναγκαία σε επίπεδων ψευτοδομών.
Με πυρήνα το ΠΑΣΟΚ, μπορεί σήμερα να συγκροτηθεί μια ευρεία προοδευτική συμμαχία δυνάμεων που θα αποτελέσει την κρίσιμη εκείνη δύναμη που θα σταθεί μεταξύ του νοσηρού τυχοδιωκτισμού του ΣΥΡΙΖΑ και της φρικτής παλινόρθωσης της πελατειακής Δεξιάς. Θεωρητικά, το κάλεσμα θα μπορούσε να αφορά και το Ποτάμι, το οποίο όμως φαίνεται ότι είναι πολύ πιο πρόθυμο στο να αντικαταστήσει τον Παναγιώτη Λαφαζάνη στην αυλή του Αλέξη Τσίπρα.
Καλύτερα ιππότες σε μια δύσκολη μάχη παρά μίζερες καμήλες σε μια ατέλειωτη έρημο. Ή τώρα ή ποτέ ξανά.
