Έχει σχολιαστεί πολλαπλώς η προσπάθεια του Αλέξη Τσίπρα να μοιάσει στον Ανδρέα Παπανδρέου, παίρνοντας μάλιστα εκτός από στελέχη του παλιού ΠΑΣΟΚ και συνθήματα ή ρητορικές κορώνες του ιδρυτή του.
Παρά την υφολογική και κυρίως φωνητική μίμηση που πράγματι σημειώνεται, ο παραλληλισμός δεν είναι ιδιαίτερα εύστοχος τόσο για πραγματολογικούς-βιογραφικούς λόγους όσο και για πολιτικούς-ιδεολογικούς. Αντίθετα η σύγκριση των ηγετικών στυλ του Αλέξη Τσίπρα με τον Κώστα Καραμανλή μπορεί να αποδειχτεί πολύ πιο ενδιαφέρουσα. Η επένδυση στην παραπολιτική επικοινωνία, ο αέναος τακτικισμός, το φόρτωμα των λαθών στους «υπουργούς», ο υπολανθάνων εθνικισμός, ο ανοιχτός κρατισμός, η ανάπτυξη εκλεκτικών συγγενειών με ένα σκοτεινό φάσμα του παραδοσιακού και διαδικτυακού Τύπου, η άντληση κύρους μέσα από συνωμοσιολογικά σενάρια παγίδευσης τους, ακόμη και οι κουτσομπολίστικες πληροφορίες για τα προβλήματα με τις συζύγους τους, περιγράφουν πολιτικά στυλ που παρά τις διαφορετικές τους αφετηρίες καταλήγουν σε παρόμοια πολιτικά πορτρέτα και επιλογές. Και οι δύο καλλιέργησαν με τον καλύτερο τρόπο το πολιτικό προφίλ της οικειότητας με τα βασικά χαρακτηριστικά και χούγια του μέσου Έλληνα και τις αγνές του προθέσεις.
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι ο αγαστός εταίρος του κ. Τσίπρα είναι ο Πάνος Καμμένος, η brutal εκδοχή του νεοκαραμανλισμού με πασπάλισμα καταδιωκτικών φαντασιώσεων (ο «στρατηγός άνεμος» είναι άλλωστε μέρος του μνημονιακού «ψεκασμού»).
Μια πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση του Βασίλη Βαμβακά, η συνέχεια στο Protagon.gr.
