Το μεγάλο ρίσκο της Ευρώπης με την περίφημη «σταθερότητα» Ερντογάν

2.11.15


Έστω κι αν δεν ήταν υποψήφιος στις χθεσινής εκλογές, ο «ουδέτερος» πρόεδρος της Τουρκικής Δημοκρατίας Ταγίπ Ερντογάν είναι ο μεγάλος νικητής της χθεσινής αναμέτρησης στην Τουρκία, σημειώνοντας δια μέσω του Αχμέτ Νταβούτογλου μια τεράστια νίκη.

Η νίκη του είναι απρόσμενα μεγάλη, τόσο πολύ που οι αντίπαλοι του δεν δείχνουν να μην έχουν καν το κουράγιο να εξετάσουν τις διάφορες προεκλογικές αποκαλύψεις για σχέδια ευρείας νοθείας ενώ κανείς δυτικός παρατηρητής δεν αναρωτιέται για τον τρόπο που κατάφερε η τουρκική κρατική μηχανή να μετρήσει τόσο γρήγορα τόσα εκατομμύρια ψήφους.

Όπως και να έχει, το αποτελέσμα αυτό δεν μπορεί παρά να ικανοποιεί απόλυτα τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο. Ο Γιούνκερ «κατάπιε» προεκλογικά μια έκθεση-κόλαφο της Ε.Ε για την αυταρχική στροφή Ερντογάν ενώ η Μέρκελ ταξίδεψε μέχρι την Κωνσταντινούπολη για να αναδείξει τον Ερντογάν σε αναμφισβήτητο πόλο σταθερότητας στην περιοχή.

Οι Ευρωπαίοι ηγέτες εκτιμούν ότι ο Ερντογάν μπορεί να τους βοηθήσει να περιορίσουν τα κύματα των προσφύγων και είναι διατεθειμένοι να του δώσουν όσα χρήματα χρειαστεί. Προσωπικά, θεωρώ ότι το σχέδιο τους είναι σχεδόν κωμικό, εντυπωσιακά κοντόφθαλμο, πόσο μάλλον από τη στιγμή που δεν συνδυάζεται με κάποια ευρωπαϊκή πρωτοβουλία για επίλυση του συριακού ζητήματος.

Η Ε.Ε, που στα χρόνια της οικονομικής κρίσης ύψωσε το δάχτυλο της ηθικολογίας εναντίον οποιουδήποτε αμφισβητούσε τις συνταγές δημοσιονομικής ορθοδοξίας του Βερολίνου, τώρα χαριεντίζεται με έναν επίδοξο δικτάτορα που εδώ και χρόνια «μετακινεί» πολιτισμικά την Τουρκία προς τη Μέση Ανατολή.

Για να απαλλαχθεί από τους πρόσφυγες, η Ε.Ε συνειδητά «παραδίδει» τους προοδευτικούς Τούρκους Σουνίτες, τους Αλεβίτες και τους Κούρδους στα νύχια του ισλαμικού καθεστώτους του Ερντογάν, δηλαδή εγκαταλείπει τις μόνες πληθυσμιακές ομάδες που κρατούσαν ζωντανό το «ευρωπαϊκό όνειρο» της γειτονικής χώρας.

Δεν έχω καταλάβει γιατί η Ευρώπη επιλέγει να ενθαρρύνει τη δημιουργία μιας ισλαμικής αυταρχικής «δημοκρατίας» στα σύνορα της. Δεν έχω καταλάβει με ποιον τρόπο αυτό θα περιορίσει τις προσφυγικές ροές και θα αναχαιτίσει τον ισλαμικό αλυτρωτισμό.

Αντί επιλόγου, παραθέτω τον πρόλογο ενός πρόσφατου σπουδαίου άρθρο της Ana Palacio που φέρει τον σαφή τίτλο «The Despotic Temptation»:

US President Franklin D. Roosevelt, when asked about American support for the notorious Nicaraguan despot Anastasio Somoza, purportedly replied, “He may be a son of a bitch, but he’s our son of a bitch.” Whether or not the quip is apocryphal, it sums up a longstanding Western approach to much of the world – and one that underpinned US foreign policy throughout the Cold War.
But lately an even more troubling sentiment seems to have emerged, with Western leaders willing to settle not for “our son of a bitch,” but for just about any son of a bitch who can impose stability, whatever the cost.