Από το 2012 μέχρι και σήμερα, έχω βαρεθεί να ακούω και να διαβάζω για την ανάγκη συσπείρωσης της Κεντροαριστεράς, μετρώντας κάθε φορά πόσοι νέοι διαφορετικοί σχηματισμοί δημιουργούνται, πάντα υπέρ...της ενότητας.
Όπως έχω γράψει και στο παρελθόν, θεωρώ ότι η περίφημη «συσπείρωση» της Κεντροαριστεράς δεν αποτελεί τίποτα άλλο παρά μια φαντασίωση συγκεκριμένων κύκλων του Κολωνακίου που αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν ότι κανείς και ποτέ δεν κατάφερε να νικήσει το χρόνο.
Ίσως είναι λίγο σκληρό και ιστορικά άδικο αλλά δεν νομίζω ότι αυτό που χρειάζεται σήμερα η Κεντροαριστερά είναι μια πανστρατιά πρώην υπουργών και βουλευτών. Εξάλλου, οι περισσότεροι από αυτούς έχουν πια χρόνια να συμμετάσχουν σε εκλογές και την τελευταία φορά που το έκαναν, οι πολίτες δεν έδειξαν να τους προτιμούν.
Ας μην κοροϊδευόμαστε. Αν το ΠΑΣΟΚ μπορούσε σήμερα να ξεφορτωθεί τον Βενιζέλο και τον Λοβέρδο, θα κέρδιζε πολύ περισσότερα από όσα θα κέρδιζε αν επέστρεφε στα ψηφοδέλτια του η Άννα Διαμαντοπούλου και ο Αλέκος Παπαδόπουλος. Το ότι δεν μπορεί να το κάνει, δεν σημαίνει ότι δεν θα ήταν εκλογικά επωφελές.
Με την εφιαλτική εκδοχή του ΣΥΡΙΖΑ του 2015 να αρχίζει να αποτελεί όλο και πιο μακρινή ανάμνηση, οι προοδευτικοί πολίτες εύλογα δυσκολεύονται να παρακολουθήσουν τη φλύαρη Κεντροαριστερά και τις ατέλειωτες επιτροπές της.
Αυτό που χρειάζεται τώρα είναι μια ριζική και γνήσια αλλαγή γενιάς. Η Φώφη Γεννηματά μοιάζει να ισορροπεί ιδανικά μεταξύ λαϊκότητας και υπευθυνότητας και είναι πια στο δικό της χέρι να δώσει το σήμα για μια νέα εκκίνηση. Όχι άλλοι ατέρμονοι διάλογοι, όχι άλλες ανούσιες διαδικασίες. Όποιος θέλει, ακολουθεί, όποιος μπορεί, βγαίνει μπροστά.
Η Κεντροαριστερά παράγει περισσότερες χρυσές εφεδρείες από όσες μπορεί να καταναλώσει. Ώρα για δράση (με δ μικρό). Ο χώρος χρειάζεται νέες ψήφους, όχι νέες ντίβες.
