Τον τελευταίο καιρό, οι επικείμενες αλλαγές στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση έχουν επαναφέρει την έννοια της αριστείας στο δημόσια διάλογο, με άλλους πολιτικούς να την απαξιώνουν και με άλλους να προσπαθούν να την οικειοποιηθούν.
Στα 18 χρόνια φοίητησής μου στο δημόσιο σχολείο, έζησα τρεις ή τέσσερις εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις. Σήμερα, έξι-εφτά μεταρρυθμίσεις μετά, φοβάμαι ότι παραμένουμε εκεί ακριβώς από όπου ξεκινήσαμε.
Γίνεται λοιπόν λόγος για αριστεία. Όχι για ποιότητα, όχι για ίσες ευκαιρίες, όχι για ουσιαστική μεταρρύθμιση των εκπαιδευτικών δομών της χώρας, όχι για επαναπροσδιορισμό προτεραιοτήτων στον ετήσιο προϋπολογισμό για την εκπαίδευση, όχι για διαδικασίες απόδοσης και ανάληψης ευθυνών. Αλλά για αριστεία. Μια έννοια, που όταν αφορά στην ατομική επίδοση του κάθε μαθητή, αφορά εξ’ ορισμού στο άτομο και στους λίγους.
Μήπως λοιπόν είναι λάθος να εστιάζουμε στους αρίστους, σε μια εποχή που ο κοινωνικός ιστός έχει διασπαστεί και το δημόσιο σχολείο αποτελεί ίσως μία από τις τελευταίες ελπίδες συνοχής του; Μήπως αντί να μιλάμε για τον άριστο μαθητή, να μιλήσουμε για το άριστο δημόσιο σχολείο;
Μια ωραία ανάλυση από τη Νάντια Μπαντέκα στην Athens Voice.
