Ένα μάτσο Θεοχάρηδες διέλυσαν την Κεντροαριστερά και χάρισαν τους προοδευτικούς Έλληνες στο ΣΥΡΙΖΑ

21.10.16


Όταν τον περασμένο Απρίλιο ο Χάρης Θεοχάρης αποφάσισε από μόνος του να εξελιχθεί από νεοεκλεγμένος βουλευτής σε...πολιτικό αρχηγό, η Παραπολιτική δίχως δισταγμούς τον χαρακτήρισε ως έναν ακόμα τυχοδιώκτη, από τους πολλούς που ανέδειξε η κρίση.

Συγκεκριμένα, μεταξύ άλλων, επισημάναμε τα εξής:
Δυστυχώς, ο Χάρης Θεοχάρης είναι ένας ακόμα τυχοδιώκτης πολιτικός, από αυτούς που αναδείχθηκαν μαζικά σε όλους τους πολιτικούς χώρους κατά τη διάρκεια της κρίσης. Μπέρδεψε τα like με αληθινές ψήφους, θεώρησε ότι τα πτυχία μπορούν να αντικαταστήσουν την πολιτική εμπειρία και μαζί με το Ποτάμι, καβάλησε και το καλάμι.
Φυσικά, για κάποιους το άρθρο ήταν «ιδιαίτερα σκληρό» και «εμπαθές», ίσως υπαγορευμένο από συμφέροντα εντός του ΠΑΣΟΚ ή του Ποταμιού εναντίον ενός «μορφωμένου ανθρώπου» και τέλοσπαντων «ας μην είμαστε τόσο αυστηροί γιατί μας κυβερνούν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ». Τελικά, λίγους μήνες μετά, το μόνο που κατάφερε ο κ. Θεοχάρης είναι να κατακτήσει ένα μοναδικό παγκόσμιο ρεκόρ: τον διέγραψε το (ανύπαρκτο) κόμμα που ο ίδιος ίδρυσε!

Παρατηρώ ότι ακόμα και τώρα κάποιοι δυσκολεύονται να πουν τα πράγματα με το όνομα τους. Δυσκολεύονται να πουν ότι ο κ. Θεοχάρης ξεφτιλίστηκε κι ότι δεν υπάρχει απολύτως καμία ένδειξη ότι είναι πιο σοβαρός πολιτικός από τον Καμμένο ή τον Πολάκη. Γιατί πολιτικό δεν σε κάνουν από μόνα τους τα πτυχία ή τα like στο Facebook. Ούτε «μοντέρνος πολιτικός» είναι μόνο όποιος μιλάει καλύτερα αγγλικά από τον Τσίπρα. Αντίστοιχα, κανείς δεν τολμά να πει ότι ο Αλέκος Παπαδόπουλος και τα διάφορα άλλα σοφά ρακούν του χώρου είναι πια άνθρωποι που έχουν πλήρως απολέσει την επαφή τους με την ελληνική κοινωνία.

Από το 2012, όταν και ως διάδοχος του φθαρμένου Παπανδρέου επιβλήθηκε ο εκκωφαντικά αποτυχημένος και κοινωνικά ανυπόληπτος Ευάγγελος Βενιζέλος κι όχι κάποιος πολιτικός της νεότερης γενιάς, ο χώρος της Κεντροαριστεράς έχει γίνει έρμαιο διαφόρων εγωπαθών ομάδων που απαιτούν από τους πολίτες να αυτομαστιγωθούν επειδή ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ και να τους φιλήσουν μετανιωμένοι το χέρι.

Στον χώρο που ταυτίστηκε όσο κανείς άλλος για τη δικαίωση των ιστορικών κοινωνικών αγώνων του 20ου αιώνα, εδραιώθηκε η αντίληψη ότι όποιος έχει συμμετάσχει σε κομματικές διαδικασίες είναι λεπρός και είναι πολύ καλύτερος κάποιος που απλώς έχει ένα μεταπτυχιακό δίπλωμα από το εξωτερικό, θεωρήθηκαν μιάσματα όσοι αντιστάθηκαν στην επέλαση των ψωνισμένων ελιτιστών αλλά και κρυφοπράκτορες του ΣΥΡΙΖΑ όσοι δεν δέχθηκαν ποτέ ότι ο δρόμος για την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς δεν περνά μέσα από την τυθλή αποθέωση των κυβερνήσεων συνεργασίας με τη Νέα Δημοκρατία.

Σήμερα, οι ίδιοι άνθρωποι που τα θαλάσσωσαν, αναρωτιούνται «μα γιατί ο κόσμος ανέχεται ακόμα τον ΣΥΡΙΖΑ;». Η απάντηση στην απορία τους βρίσκεται στον καθρέφτη τους, ας αγοράσουν έναν μεγάλο για να χωρέσει όλο το εγώ τους κι ας κοιταχτούν.