Παρόλο που με τον τελευταίο ανασχηματισμό ο Αλέξης Τσίπρας έδειξε ότι θέλει να ξεμπερδεύει γρήγορα και "υποτονικά" με το κλείσιμο της αξιολόγησης, δεν υπάρχει σήμερα η παραμικρή ένδειξη ότι η κυβέρνηση βιάζεται να λάβει σημαντικές αποφάσεις.
Αντιλαμβάνομαι ότι στο Μέγαρο Μαξίμου προτιμούν να παρακολουθήσουν πρώτα την αλλαγή συσχετισμών στον δυτικό κόσμο μετά την ορκωμοσία του Ντόναλντ Τραμπ, ίσως και μετά τις εκλογές της 15ης Μαρτίου στην Ολλανδία.
Αν και προσωπικά συμφωνώ με την άποψη που λέει ότι διεθνώς πολλά πράγματα θα αλλάξουν μέσα σε πολύ λίγες εβδομάδες, δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι η Ελλάδα έχει κάτι να κερδίσει από όλα όσα θα ακολουθήσουν. Για παράδειγμα, δυσκολεύομαι αρκετά να καταλάβω γιατί μας...ευχαριστεί και δεν μας τρομάζει το ενδεχόμενο αποχώρησης του Δ.Ν.Τ από το πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής της χώρας.
Επίσης, γνωστοί...πολυμήχανοι κύκλοι που παίζουν και μαθαίνουν με την εξωτερική πολιτική της χώρας εκτιμούν ότι με την έναρξη της εποχής Τραμπ, η θέση της Ελλάδας στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για το Κυπριακό θα ενισχυθεί, ίσως επειδή θα «εκτιμηθεί» ότι η Ελλάδα τόσο καιρό πατάει με το ένα πόδι στο ΝΑΤΟ και με το άλλο στο Κρεμλίνο.
Κοινώς, αντί ως χώρα να συσπειρωθούμε και να σοβαρευτούμε εν όψει των αναταράξεων στον δυτικό κόσμο, επιλέγουμε να...αράξουμε και να δούμε που θα κάτσει η μπίλια. Παλιά μας τέχνη κόσκινο...
