Η σημερινή εκλογική συντριβή του SPD υπό τον Μάρτιν Σουλτς στις γερμανικές εκλογές δεν αποτελεί απλώς μια ένδειξη αλλά πλήρη απόδειξη του ιστορικού αδιεξόδου στο οποίο έχουν περιέλθει οι δυνάμεις της Σοσιαλδημοκρατίας ανά την Ευρώπη.
Το αποτέλεσμα είναι δίπλα σοκαριστικό, κυρίως γιατί ήταν αναμενόμενο αλλά τίποτα δεν φάνηκε αρκετό να σταματήσει το κακό. Ταυτόχρονα, οι ακροδεξιοί του AfD καταφέρνουν να κερδίσουν ένα τεράστιο ποσοστό, κερδίζοντας μεταξύ άλλων και 400.000 ψήφους από το SPD.
Γηρασμένα κόμματα που αδυνατούν να χαράξουν νέες διαχωριστικές γραμμές με τη Δεξιά, καλομαθημένοι πολιτικοί που αρνούνται να δεχθούν ότι κάτι δεν πάει καλά στον κόσμο που συνδιαμόρφωσαν και απαξιωμένα συστημικά ΜΜΕ που δεν επηρεάζουν θετικά κανέναν. Η ίδια εικόνα σχεδόν παντού στην Ευρώπη.
Σήμερα, το πιο ζωντανό και ενισχυμένο προοδευτικό κόμμα στην Ευρώπη είναι το Labour Party του Jeremy Corbyn, τον οποίο διάφοροι mainstream προοδευτικοί διανοούμενοι δαιμονοποίησαν αντί να προσπαθήσουν να καταλάβουν γιατί αυτά που λέει βρίσκουν ακροατήριο. Δεν βγάζω τον εαυτό μου απέξω, ούτε εγώ είμαι μεγάλος θαυμαστής του Corbyn. Σχετικά παρόμοιο, κυρίως ως προς τη ρήξη με την κομματική γραφειοκρατία του Parti Socialiste, είναι και το φαινόμενο Μακρόν στη Γαλλία, αν και προσωπικά δεν το εντάσσω ακριβώς στο χώρο της Σοσιαλδημοκρατίας.
Χωρίς ρήξεις, χωρίς ανανέωση, χωρίς κάποιου τύπου ριζοσπαστικό σινιάλο στους πολίτες, τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα ανά την Ευρώπη αποτυγχάνουν εκκωφαντικά. Τι άλλο πρέπει να γίνει πια για να πάρουμε όλοι μας δύσκολες αλλά αναγκαίες αποφάσεις;
