Από την πρώτη στιγμή που ανακοινώθηκε η Συμφωνία των Πρεσπών, παρακολουθώ πότε με έκπληξη και πιο συχνά με αληθινή θλίψη τις αντιδράσεις εκείνου του τμήματος του πολιτικού συστήματος που τα τελευταία χρόνια μας είχε συστηθεί ως «φιλοευρωπαϊκό».
Οι ίδιοι άνθρωποι που ορκίζονταν στο όνομα της Ευρώπης και του φιλοδυτικού προσανατολισμού της χώρας βρέθηκαν στην ίδια πλευρά της Ιστορίας με τους γραφικούς εθνικιστές του VMRO και με τους γνωστούς-άγνωστους ομόδοξους μας που επιθυμούν την αποσταθεροποίηση των Βαλκανίων.
Στο κυνήγι της καρέκλας, διένυσαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα τη διαδρομή από το «Μένουμε Ευρώπη» μέχρι το «βάστα VMRO», με αποτέλεσμα σήμερα να...τα βάφουν μαύρα επειδή ο Ζόραν Ζάεφ κατάφερε να πείσει 80 βουλευτές για την αλλαγή της συνταγματικής ονομασίας της χώρας τους.
Αυτοί που δικαίως διαμαρτύρονταν όταν οι σημερινοί κυβερνώντες τους αποκαλούσαν προδότες, σήμερα μιλούν για προδότες. Αυτοί που σωστά έλεγαν ότι είναι ντροπή κάποιος να λέει για πρωθυπουργό-Πινοσέτ, λένε σήμερα για «Τσίπρα-Μαδούρο». Αυτοί που ορθώς θίγονταν όταν κάποιοι μιλούσαν για Χούντες που δεν τελείωσαν, τώρα μιλούν με τον ίδιο ή και θεσμικά μεγαλύτερο φανατισμό για «Χούντα ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ».
Να πιστεύεις στο πολιτικά ανατριχιαστικό «οφθαλμός αντί οφθαλμού» και να θέλεις να σε περνάμε και για σοβαρό «μεταρρυθμιστή»! Κατάντια.
