Σημαντικό να θέτεις την ατζέντα, πιο σημαντικό όμως να μπορείς πράγματι να την υπηρετήσεις

13.11.18


Δείχνοντας μια ιδιαίτερα ζηλευτή αντοχή στο χρόνο, ο Αλέξης Τσίπρας τους τελευταίους μήνες επιχειρεί μια μεγάλη επικοινωνιακή αντεπίθεση, εκμεταλλευόμενος κυρίως την πανθομολογούμενη έλλειψη επικοινωνιακού χαρίσματος του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Από την ιστορική συμφωνία των Πρεσπών μέχρι τη συνταγματική αναθεώρηση κι από τις σχέσεις Κράτους-Εκκλησίας μέχρι τη μη περικοπή των συντάξεων, ο πρωθυπουργός καταφέρνει να είναι αυτός που...βαράει το νταούλι και τα κόμματα της Αντιπολίτευσης χορεύουν στον ρυθμό του.

Ναι, είναι πράγματι σημαντικό και συνάμα σπουδαίο να μπορεί ένας πολιτικός ηγέτης να θέτει την ατζέντα της δημόσιας συζήτησης, πόσο μάλλον όταν κυβερνά κόντρα στον...ίδιον του τον εαυτό και σε όσα δημόσια διακήρυττε τα προηγούμενα χρόνια.

Σε βάθος χρόνου όμως, η αξιολόγηση του Αλέξη Τσίπρα δεν θα γίνει με βάση τις προσωρινές εντυπώσεις που δημιούργησαν οι πρωτοβουλίες αλλά με βάση το κατά πόσο πράγματι κατάφερε να υλοποιήσει τα όσα με πάθος ανακοίνωσε.

Θα υλοποιηθεί κάτι από όσα ανακοίνωσαν μαζί Τσίπρας και Ιερώνυμος; Θα υπάρξει πραγματική σύγκλιση με τις προοδευτικές δυνάμεις σε Ελλάδα και Ευρώπη σε επίπεδο ιδεών και στελεχών; Θα επιτευχθούν συναινέσεις προς την κατεύθυνση μιας προοδευτικής αναθεώρησης του Συντάγματος;

Αν δεν προκύψει κανένα χειροπιαστό αποτέλεσμα από όλα αυτά, τότε σε βάθος χρόνου η αποδόμηση του Αλέξη Τσίπρα θα είναι φοβερά εύκολη για τις συντηρητικές δυνάμεις. Αν όλα μείνουν πάλι στα λόγια, η παρακαταθήκη της κυβερνώσας Αριστεράς για τις προοδευτικές συγκλίσεις του μέλλοντος θα είναι κυρίως...ρητορική κι ως εκ τούτου υπερασπίσιμη μονάχα από το στενό κομματικό μηχανισμό του ΣΥΡΙΖΑ.