Τα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες εβδομάδες εντός του Κινήματος Αλλαγής επιβεβαιώνουν ότι ένα από τα βασικά σχήματα που περιγράφουν τη χρεοκοπία της Κεντροαριστεράς είναι η σύγκρουση μεταξύ αυτόφωτων υποψηφίων και γόνων ή εκλεκτών της εκάστοτε ηγεσίας.
Την ώρα που διάφοροι φιλόσοφοι του Facebook επιχειρούν κωμικές αναλογίες μεταξύ του Κινήματος Αλλαγής και των Σοσιαλιστών της Ισπανίας, η σημερινή ηγετική ομάδα του κόμματος πριμοδοτεί με τρόπο πρωτοφανή υποψηφιότητες μη χαρισματικών γόνων και εκλεκτών εις βάρος αυτόφωτων υποψηφίων που προσθέτουν στην κοινή προσπάθεια το προσωπικό πολιτικό ακροατήριο τους.
Ναι, υπάρχει άφθονος χώρος για πολιτική κριτική στις απόψεις, τις πράξεις και τις παραλείψεις των αυτόφωτων υποψηφίων του (κάθε) κόμματος. Όταν όμως η διανομή των θέσεων γίνεται με βάση το...αίμα ή το μέτρο της υποτακτικότητας ενός υποψηφίου, τότε η στήριξη των αυτόφωτων υποψηφίων αποτελεί μονόδρομο. Όταν κάποιοι διεκδικούν μια θητεία στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο εν είδη χρυσής συνταξιοδότησης ή επειδή θεωρούν ότι η χώρα τους ανήκει, τότε η στήριξη εκείνων που έφτασαν εδώ που έφτασαν με τις δικές τους δυνάμεις αποτελεί μονόδρομο.
Αν το Κίνημα Αλλαγής επιθυμεί πράγματι να εξελιχθεί σε κάτι περισσότερο από έναν φορέα διαχείρισης του μουσείου του ΠΑΣΟΚ, τότε στη βιτρίνα του στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο πρέπει να βρεθούν αυτοί που πραγματικά επιθυμούν να εργαστούν για το μέλλον του εγχειρήματος.
Υπάρχουν άλλες παρατάξεις που μπορούν να εκφράσουν καλύτερα τους θαυμαστές των γόνων αλλά και τους «ανεξάρτητους σοβαρούς ανθρώπους» που αγωνίζονται για την καρέκλα με πάθος που θα ζήλευε και το τελευταίο κομματόσκυλο.
