Στη χθεσινή συγκλονιστική εκπομπή του σπουδαίου Αλέξη Παπαχελά για την τραγωδία στο Μάτι, έπιασα τον εαυτό μου να συγκλονίζεται, να συγκινείται, να οργίζεται αλλά όχι να ξαφνιάζεται. Δυστυχώς.
Στο Μάτι έγινε τελικά αυτό ακριβώς που ο μέσος Έλληνας είχε καταλάβει από την πρώτη στιγμή: το κράτος του «ασ'το για αργότερα» απέτυχε να διαχειριστεί τη στραβή. Το κράτος του «να βγει ο μήνας» και του «σιγά μην τύχει σε εμάς» κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος όταν τελικά έκατσε η στραβή. Ένας κράτος που παράγει άπειρες αρμοδιότητες όταν πάνε όλα καλά αλλά δεν διαθέτει ούτε έναν αρμόδιο όταν όλα πάνε στραβά.
Κι από δίπλα μια πολιτική ηγεσία που ενδιαφέρεται μονάχα για τις εντυπώσεις. Μια πολιτική ηγεσία τόσο κοντόφθαλμη που πιστεύει ότι έχει αξία να κρύψει προσωρινά τους νεκρούς, λες και θα ήταν δυνατόν να αποφύγει την ανάληψη της ευθύνης που της αναλογεί. Μια πολιτική ηγεσία πολιτικά αμετανόητη που τολμά να διεκδικεί ξανά την ψήφο των πολιτών της Αττικής στις προσεχείς αυτοδιοικητικές εκλογές, με όλη την απάνθρωπη αλαζονεία που περικλείεται στο ανατριχιαστικό «έκατσε η στραβή στη βάρδια μας».
Η Ελλάδα της ηλεκτροδότησης των αυθαιρέτων. Η Ελλάδα ενός κρατικού μηχανισμού με υπεράριθμους υπαλλήλους σε θέσεις που πρέπει να καταργηθούν και με ελάχιστους υπαλλήλους σε τομείς που πρέπει να ενισχυθούν. Η Ελλάδα των ανεπάγγελτων πολιτικών που βρέθηκαν να καθορίζουν τις τύχες εκατομμυρίων ανθρώπων έχοντας διοικήσει μονάχα μια φοιτητική παράταξη στα 22 τους. Μια Ελλάδα που παράγει ήρωες και τιμημένους νεκρούς, κυρίως γιατί δεν μπορεί να παράξει αρκετούς ανθρώπους που κάνουν σωστά τη δουλειά τους «για να μην γίνει η στραβή» κι όχι αφού γίνει η στραβή.
Μια αποτυχημένη Ελλάδα.
