Σύμφωνα με το τότε Υπουργείο Δημοσίας Τάξεως «Ο αιτών άσυλο έχει πρόσβαση σε δημόσια ιατροφαρμακευτική και νοσοκομειακή περίθαλψη, και μπορεί να εργάζεται νόμιμα. Τα παιδιά έχουν δικαίωμα να πάνε σε σχολείο και ο ίδιος να παρακολουθήσει δωρεάν μαθήματα γλώσσας και εκπαίδευσης»
Για τα τέσσερα αδέλφια από τη Σομαλία, ηλικίας από ενός έως και επτά χρόνων, αυτή είναι μια πληροφορία που ελάχιστα γνωρίζουν και ακόμα λιγότερο τους ενδιαφέρει.
Ήρθα από η Σομαλία πριν έξι μήνες με τη μητέρα τους, διαμέσου Έβρου. Αιτήθηκαν άσυλο και έλαβαν την...
...κάρτα του αιτούντα. Εδώ και μήνες διαμένουν, σε πλήρη ένδεια, στο γεμάτο κατσαρίδες μικροσκοπικό διαμέρισμα και η μόνη συνδιαλλαγή που έχουν με την πολιτεία είναι όταν καλούνται να πληρώσουν το ενοίκιο, το ηλεκτρικό, και το νερό από τα μηδενικά έσοδά τους.
Κατά τα άλλα το ελληνικό κράτος φαίνεται να επιδιώκει να αγνοεί την ύπαρξή τους.
Όσο για το Δήμαρχο Αθηνών, μοιάζει να είναι απολύτως πεπεισμένος πως το δρομάκι αυτό στην περιοχή της Ομόνοιας που βρίσκεται το διαμέρισμά τους δεν ανήκει στη δικαιοδοσία του Δήμου.
Τα τέσσερα αυτά παιδιά, όπως και πολλά άλλα, δεν έχουν άλλη επιλογή από το να κραδαίνουν τις κάρτες αιτήσεως πολιτικού ασύλου και να αναμένουν. Τι;
Ίσως τον Χρήστο Θηβαίο … τα πόστερ του οποίου δεσπόζουν στο δωμάτιο - ίσως για να καλύψουν τους τοίχους από την υγρασία, ίσως για να έχουν κάποιον για να ελπίζουν.
Κοινοποιήστε το στο Facebook
