Η μεταπολίτευση χαρακτηρίστηκε από πολλούς, ως η πλέον ευτυχής περίοδος
της σύγχρονης ελληνικής πολιτικής ιστορίας. Από πολλές απόψεις μπορεί
να συμφωνήσει κανείς. Καταρχήν υπήρξε μια περίοδος ειρηνική. Για
σκεφθείτε το: ο 20ος αιώνας επιφύλαξε στη χώρα δύο παγκόσμιους
πολέμους, δύο βαλκανικές συρράξεις, δύο πολέμους με την Τουρκία και δύο
φορές το αιματηρό βίωμα του εμφύλιου διχασμού. Καθόλου άσχημα! Αν
έπρεπε να κάνουμε τη διαίρεση θα έβγαινε μία τουλάχιστον ένοπλη σύρραξη
κάθε δέκα χρόνια. Μπορούμε με ανακούφιση να σκεφτούμε, πως από τον
τελευταίο πόλεμο του ελληνισμού, πέρασαν τριάντα επτά χρόνια. Μία
ολόκληρη γενιά δεν έχει καμιά μνήμη πολέμου• ευτυχώς!
Πέραν αυτών, η μεταπολίτευση υπήρξε μια...
...περίοδος δημοκρατικής
ομαλότητας. Μας αρέσει ή όχι, ο δικομματισμός που απέτυχε παταγωδώς σε
πολλά άλλα, πέτυχε για τρεις δεκαετίες να διατηρήσει ένα επίπεδο
πολιτικής και κοινωνικής σταθερότητας. Ενσωματώνοντας αιτήματα και
κοινωνικές δυνάμεις μέσα στους δημοκρατικούς πολιτικούς θεσμούς, και
λειτουργώντας με κεντρομόλο τρόπο, ο δικομματισμός κατάφερε να
περιορίσει τις επικίνδυνες συγκρούσεις. Απλώς αυτό έγινε με λάθος τρόπο.
H ενδιαφέρουσα συνέχεια
εδώ.
