Το χθεσινό debate της iq2, με τον τίτλο «Μαζί τα φάγαμε» και - για να
κάνει τα πράγματα ακόμα χειρότερα - υπότιτλο «η ευθύνη στην δημοκρατία
είναι συλλογική», έδωσε τη σωστή απάντηση στο λάθος ερώτημα. Ενδιαφέρον,
αλλά αντιπαραγωγικό. Λίγο ενδιαφέρει αν τα φάγαμε μαζί, αφ'ης στιγμής
αυτά που φαγώθηκαν ήταν πολύ λίγα μπροστά στο μέγεθος της καταστροφής.
Και ως εκ τούτου, ακόμα λιγότερο ενδιαφέρει αν η ευθύνη για το φάγωμα
είναι ή όχι συλλογική. Θα έπρεπε, επειγόντως, οι διοργανωτές να
προγραμματίσουν νέο debate, με τον σωστό αυτήν την φορά τίτλο: «Μαζί τα
σκορπίσαμε». Και υπότιτλο «η σπατάλη στην οικονομία είναι συλλογική».Η παραπλάνηση ξεκίνησε πολύ πριν διατυπωθεί η γνωστή ρήση, ήδη από το ερώτημα στο οποίο αυτή προσπάθησε να απαντήσει: «πως τα φάγατε τόσα λεφτά;». Το ρήμα «τρώω», όταν συντάσσεται με χρηματοοικονομικό υποκείμενο και....
...εκφέρεται με επιθετικό τόνο σε δεύτερο πληθυντικό πρόσωπο, αναμφίβολα γίνεται συνώνυμο του «καταχρώμαι». Η πλειοψηφία των Ελλήνων, ενδεής μπροστά στο μέγεθος της ξαφνικής καταστροφής, δεν μπορούσε καν να διανοηθεί, παρά το ότι τα λεφτά υπήρχαν αλλά κάποιοι τα καταχράστηκαν. Είχε μάθει για δεκαετίες ολόκληρες ότι λεφτά υπήρχαν. Της το επιβεβαίωσαν άλλως τε και προεκλογικά. Για να λείψουν έτσι ξαφνικά, δεν μπορεί παρά κάποιος να τα έκλεψε. Με μίζες, προμήθειες, υπερτιμολογήσεις, διαπλοκή. Δεν μπορεί παρά να υπήρχαν ένοχοι, και έπρεπε να βρεθούν. Η αμήχανη απάντηση - «μαζί τα φάγαμε» - χρησιμοποιώντας το ίδιο γαστρονομικό ρήμα, δεν ήταν παρά παραδοχή της τέλεσης του αδικήματος με ταυτόχρονη προσπάθεια διάχυσης της συν-ενοχής. Ναι, τα λεφτά φαγώθηκαν. Αλλά με παράνομες προσλήψεις, πολιτικές χάρες, ανοχή της παραβατικότητας. Έτσι η ουσία χάθηκε πριν καν ξεκινήσει η συζήτηση. Αυτή η ουσία είναι ότι τα λεφτά, στο συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος τους τουλάχιστον, δεν φαγώθηκαν. Σπαταλήθηκαν νομιμότατα.
Η ενδιαφέρουσα συνέχεια του άρθρου του Γρηγόρη Φαρμάκη εδώ.
