Διαχρονικά, ένα από τα πεδία πολιτικής και επικοινωνιακής υπεροχής της Αριστεράς ήταν το μεταναστευτικό ζήτημα καθώς από την εξέδρα μπορούσε και συνήθως (σωστά) κατέκρινε τα κακώς κείμενα της ανύπαρκτης εθνικής μεταναστευτικής πολιτικής.
Πράγματι, ο ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε στα χρόνια της Αντιπολίτευσης ένα κόμμα που ενδιαφέρθηκε με στοιχείωδη σοβαρότητα για τις ροές προσφύγων και μεταναστών στην Ελλάδα, σε εποχές που η σχετική ατζέντα του δημοσίου διαλόγου είχε παραδοθεί στην Ακροδεξιά. Ως κυβέρνηση όμως, τα έκανε απολύτως θάλασσα, καταφέρνοντας να δυναμώσει τις ξενοφοβικές φωνές.
Έκλεισαν γρήγορα και βιαστικά την Αμυγδαλέζα, χωρίς να αφιερώσουν καν λίγο χρόνο στο να βελτιώσουν τις εγκαταστάσεις, η αρμόδια υπουργός Τασία Χριστοδουλοπούλου προχώρησε πολλάκις σε δημόσια επίδειξη πολιτικής ανωριμότητας με δηλώσεις τύπου «οι μετανάστες λιάζονται», για να ακολουθήσουν οι εικόνες χάους στο Πεδίο του Άρεως, όπως και σε δεκάδες άλλες περιοχές της Ελλάδας. Φτάσαμε στο να δηλώνει ο Διευθυντής του Γραφείου Ευρώπης της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες ότι «δεν υπάρχει κανείς από την κυβέρνηση να αναλάβει την ευθύνη των προσφύγων», κάτι όχι ιδιαίτερα κολακευτικό για το project «Πρώτη Φορά Αριστερά».
Όπως και στα δημοσιονομικά θέματα, έτσι και στο μεταναστευτικό, στον ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί παρά να διαπιστώνουν με τον πλέον σκληρό τρόπο ότι η διακυβέρνηση της χώρας είναι μια πολύ πιο σύνθετη διαδικασία από όσο περίμεναν. Απαιτεί σχέδιο, στοχοπροσήλωση και οργάνωση, δηλαδή κάτι πολύ παραπάνω από «καλές προθέσεις» και «ευαισθησία».
Για μια Αριστερά που γαλουχήθηκε στην ιδέα του «λέμε και μια κουβέντα παραπάνω γιατί δεν πρόκειται να κυβερνήσουμε ποτέ», η ανάληψη κυβερνητικών ευθυνών παραμένει κάτι που τα στελέχη της αδυνατούν να διαχειριστούν.
Έκλεισαν γρήγορα και βιαστικά την Αμυγδαλέζα, χωρίς να αφιερώσουν καν λίγο χρόνο στο να βελτιώσουν τις εγκαταστάσεις, η αρμόδια υπουργός Τασία Χριστοδουλοπούλου προχώρησε πολλάκις σε δημόσια επίδειξη πολιτικής ανωριμότητας με δηλώσεις τύπου «οι μετανάστες λιάζονται», για να ακολουθήσουν οι εικόνες χάους στο Πεδίο του Άρεως, όπως και σε δεκάδες άλλες περιοχές της Ελλάδας. Φτάσαμε στο να δηλώνει ο Διευθυντής του Γραφείου Ευρώπης της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες ότι «δεν υπάρχει κανείς από την κυβέρνηση να αναλάβει την ευθύνη των προσφύγων», κάτι όχι ιδιαίτερα κολακευτικό για το project «Πρώτη Φορά Αριστερά».
Όπως και στα δημοσιονομικά θέματα, έτσι και στο μεταναστευτικό, στον ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί παρά να διαπιστώνουν με τον πλέον σκληρό τρόπο ότι η διακυβέρνηση της χώρας είναι μια πολύ πιο σύνθετη διαδικασία από όσο περίμεναν. Απαιτεί σχέδιο, στοχοπροσήλωση και οργάνωση, δηλαδή κάτι πολύ παραπάνω από «καλές προθέσεις» και «ευαισθησία».
Για μια Αριστερά που γαλουχήθηκε στην ιδέα του «λέμε και μια κουβέντα παραπάνω γιατί δεν πρόκειται να κυβερνήσουμε ποτέ», η ανάληψη κυβερνητικών ευθυνών παραμένει κάτι που τα στελέχη της αδυνατούν να διαχειριστούν.
