Πέρασε σχεδόν μισός χρόνος από την επομένη του δημοψηφίσματος, όταν και παραιτήθηκε από την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας ο Αντώνης Σαμαράς, κι ακόμα η συντηρητική παράταξη της χώρας δεν έχει καταφέρει να εκλέξει το νέο αρχηγό της.
Οι περισσότεροι υποψήφιοι για την αρχηγία του κόμματος έχουν καταντήσει τηλεμαϊντανοί και δείχνουν να έχουν και οι ίδιοι βαρεθεί να λένε τα ίδια και τα ίδια. Όλα δείχνουν λοιπόν ότι αυτή την Κυριακή η διαδικασία επιτέλους θα ξεκινήσει ή και θα ολοκληρωθεί.
Παρατηρώ με ενδιαφέρον τη συγκεκριμένη μακρά προεκλογική περίοδο με την ουδετερότητα που μου προσφέρει το ότι δεν είμαι ούτε υποστηρικτής ούτε και ψηφοφόρος του συγκεκριμένου κόμματος. Ομολογώ ότι έχω αλλάξει αρκετές φορές άποψη για το ποιος τελικά είναι αυτός που μπορεί να οδηγήσει τη Νέα Δημοκρατία στο μέλλον.
Τέσσερα βήματα πριν καταλήξω:
1. Ακόμα κι αν η εκλογική διαδικασία ολοκληρωθεί ομαλά, δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι η Νέα Δημοκρατία θα παραμείνει ενωμένη. Η πρωτοφανής προσπάθεια χειραγώγησης της αναμέτρησης από τον Κώστα Καραμανλή και ο κυνικός τυχοδιωκτισμός της ομάδας Τζιτζικώστα έχουν ανοίξει βαθιές πληγές. Το ερώτημα είναι αν τελικά θέλει κάποιος να μείνει ενωμένη η Ν.Δ, όχι αν θέλει κάποιος να διασπαστεί.
2. Πριν το φιάσκο της αναβολής των εκλογών, είχα γράψει ότι αφού η Ν.Δ δεν θέλει να αλλάξει, μόνο ο Μεϊμαράκης μπορεί να διαχειριστεί τη μιζέρια της. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι η Νέα Δημοκρατία δεν θέλει με τίποτα να αλλάξει αλλά με τα όσα ακολούθησαν θεωρώ ντροπή για την Αξιωματική Αντιπολίτευση να εκλέξει αρχηγό τον κ. Μεϊμαράκη. Πρόκειται για τον άνθρωπο που επιχειρεί να κερδίσει τις εκλογές χωρίς ίχνος θέσεων ή προτάσεων. Ο τρόπος που τον στηρίζουν ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Κώστας Καραμανλής είναι προσβλητικός για το πολιτικό μας σύστημα.
3. Έχω υποστηρίξει ότι ο Απόστολος Τζιτζικώστας θα ήταν ο ιδανικός αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας στη Βουλή των Εφήβων και ότι αποτελεί την πιο τέλεια μηχανή εκτόξευσης κλισέ στην Ιστορία. Δυσκολεύομαι πάρα πολύ να πάρω στα σοβαρά την υποψηφιότητα του, παρόλο που διαπιστώνω ότι έχει σοβαρές πιθανότητες να είναι στον δεύτερο γύρο.
4. Σε αυτή την προεκλογική περίοδο ο Άδωνις Γεωργιάδης απέδειξε ότι είναι ένας φοβερός μαχητής των ιδεών του αλλά και το ότι δεν κάνει για αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας. Έγραψα ότι ο Άδωνις του ΛΑΟΣ είναι ξανά εδώ και είναι επικίνδυνος. Η διαθεσιμότητα του να πέσει τόσο χαμηλά και να αναμετρηθεί με τον (άθλιο) Λαζόπουλο στο...πεζοδρόμιο έχει την τηλεοπτική πλάκα του αλλά δεν αρμόζει σε έναν υποψήφιο πρωθυπουργό της χώρας, όσο χαμηλά κι αν έχει θέσει τον πήχη για το συγκεκριμένο αξίωμα ο Αλέξης Τσίπρας. Πολύ καλός για εκπρόσωπος Τύπου ή κάτι τέτοιο, όμως μέχρι εκεί.
Τι μένει λοιπόν; Ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Προσωπικά, δεν ανήκω στους θαυμαστές του. Δεν θεωρώ ούτε ότι αποδείχθηκε στην πράξη φιλελεύθερος ούτε ότι έκανε μεταρρυθμίσεις ως υπουργός ούτε ότι είναι πολιτικά γενναίος.
Το 2010, όταν η χώρα καταστρεφόταν, επέλεξε να συνταχθεί με την κομματική γραμμή και να μην ψηφίσει το πρώτο Μνημόνιο, ποντάροντας στην αποτυχία της κυβέρνησης Παπανδρέου και της χώρας. Ως υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης δεν πήγε κόντρα στα πελατειακά αιτήματα του κόμματος του, απάντησε πολύ άσχημα στην ορθή κριτική που του ασκήθηκε όταν πήγε να αποδυναμώσει τον θεσμό της Διαύγειας και πρωταγωνίστησε στη μεγάλη κοροϊδία που λέγεται «κινητικότητα», απολογούμενος μάλιστα για τις λιγοστές απολύσεις που τελικά αναγκάστηκε να υπογράψει. Θεωρώ επίσης ότι είναι κάπως αστείος ο τρόπος που προσπαθεί να αποτινάξει από πάνω του το όνομα «Μητσοτάκης», κατηγορώντας μεταξύ άλλων τον ΣΥΡΙΖΑ για...οικογενειοκρατία ενώ τον έχω ακούσει να υποστηρίζει με πάθος στη Βουλή τη χρήση του όρου «λαθρομετανάστης».
Παρ' όλα αυτά, στην Πολιτική πρέπει πάντα κάτι να διαλέξεις, πόσο μάλλον στην Ελλάδα που η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών ψηφίζει στη λογική του «μη χείρον βέλτιστον». Κατά την προσωπική μου άποψη, ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι η λιγότερη κακή λύση από τις 4 που προτείνονται στους φίλους της Νέας Δημοκρατίας, από τη στιγμή που δεν είναι υποψήφιοι η Ντόρα Μπακογιάννη και ο Νίκος Δένδιας (και ο πολύ σοβαρός Κώστας Μπακογιάννης είναι ακόμα άγουρος).
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ένας συγκροτημένος άνθρωπος κι ένας μετριοπαθής πολιτικός. Αν και μέχρι σήμερα δεν τις υπηρέτησε πειστικά, εκφράζει φιλελεύθερες κεντροδεξιές απόψεις, χωρίς την υστερική και ακροδεξιά συσκευασία που τους βάζει ο Άδωνις Γεωργιάδης. Πιστεύει στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας και νιώθει άνετα με την ανάγκη δημοσιονομικής προσαρμογής που επιτάσσει το Μνημόνιο.
Κυρίως όμως, ήταν ο μόνος εκ των 4 υποψήφιων που την τελευταία εβδομάδα δεν δέχθηκε να μείνει σιωπηλός μπροστά στην πραξικοπηματική παρέμβαση ΣΥΡΙΖΑ-Καραμανλή στα εσωτερικά της Νέας Δημοκρατίας. Τον είδα στο χθεσινό δελτίο ειδήσεων του Mega να υπερασπίζεται χωρίς φόβο την άποψη του για τις σημαντικές ευθύνες των κυβερνήσεων Καραμανλή για την κρίση και για την ολιγωρία Παυλόπουλου τον Δεκέμβριο του 2008, κόντρα σε ένα πάνελ που έμοιαζε να διεκδικεί πιστοποιητικά καραμανλικών φρονημάτων.
Με έπεισε ότι αξίζει λίγο περισσότερο από τους συνυποψηφίους του την ευκαιρία να προσπαθήσει να σώσει ένα γερασμένο κόμμα από την απόλυτη καταστροφή.
Τέσσερα βήματα πριν καταλήξω:
1. Ακόμα κι αν η εκλογική διαδικασία ολοκληρωθεί ομαλά, δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι η Νέα Δημοκρατία θα παραμείνει ενωμένη. Η πρωτοφανής προσπάθεια χειραγώγησης της αναμέτρησης από τον Κώστα Καραμανλή και ο κυνικός τυχοδιωκτισμός της ομάδας Τζιτζικώστα έχουν ανοίξει βαθιές πληγές. Το ερώτημα είναι αν τελικά θέλει κάποιος να μείνει ενωμένη η Ν.Δ, όχι αν θέλει κάποιος να διασπαστεί.
2. Πριν το φιάσκο της αναβολής των εκλογών, είχα γράψει ότι αφού η Ν.Δ δεν θέλει να αλλάξει, μόνο ο Μεϊμαράκης μπορεί να διαχειριστεί τη μιζέρια της. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι η Νέα Δημοκρατία δεν θέλει με τίποτα να αλλάξει αλλά με τα όσα ακολούθησαν θεωρώ ντροπή για την Αξιωματική Αντιπολίτευση να εκλέξει αρχηγό τον κ. Μεϊμαράκη. Πρόκειται για τον άνθρωπο που επιχειρεί να κερδίσει τις εκλογές χωρίς ίχνος θέσεων ή προτάσεων. Ο τρόπος που τον στηρίζουν ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Κώστας Καραμανλής είναι προσβλητικός για το πολιτικό μας σύστημα.
3. Έχω υποστηρίξει ότι ο Απόστολος Τζιτζικώστας θα ήταν ο ιδανικός αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας στη Βουλή των Εφήβων και ότι αποτελεί την πιο τέλεια μηχανή εκτόξευσης κλισέ στην Ιστορία. Δυσκολεύομαι πάρα πολύ να πάρω στα σοβαρά την υποψηφιότητα του, παρόλο που διαπιστώνω ότι έχει σοβαρές πιθανότητες να είναι στον δεύτερο γύρο.
4. Σε αυτή την προεκλογική περίοδο ο Άδωνις Γεωργιάδης απέδειξε ότι είναι ένας φοβερός μαχητής των ιδεών του αλλά και το ότι δεν κάνει για αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας. Έγραψα ότι ο Άδωνις του ΛΑΟΣ είναι ξανά εδώ και είναι επικίνδυνος. Η διαθεσιμότητα του να πέσει τόσο χαμηλά και να αναμετρηθεί με τον (άθλιο) Λαζόπουλο στο...πεζοδρόμιο έχει την τηλεοπτική πλάκα του αλλά δεν αρμόζει σε έναν υποψήφιο πρωθυπουργό της χώρας, όσο χαμηλά κι αν έχει θέσει τον πήχη για το συγκεκριμένο αξίωμα ο Αλέξης Τσίπρας. Πολύ καλός για εκπρόσωπος Τύπου ή κάτι τέτοιο, όμως μέχρι εκεί.
Τι μένει λοιπόν; Ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Προσωπικά, δεν ανήκω στους θαυμαστές του. Δεν θεωρώ ούτε ότι αποδείχθηκε στην πράξη φιλελεύθερος ούτε ότι έκανε μεταρρυθμίσεις ως υπουργός ούτε ότι είναι πολιτικά γενναίος.
Το 2010, όταν η χώρα καταστρεφόταν, επέλεξε να συνταχθεί με την κομματική γραμμή και να μην ψηφίσει το πρώτο Μνημόνιο, ποντάροντας στην αποτυχία της κυβέρνησης Παπανδρέου και της χώρας. Ως υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης δεν πήγε κόντρα στα πελατειακά αιτήματα του κόμματος του, απάντησε πολύ άσχημα στην ορθή κριτική που του ασκήθηκε όταν πήγε να αποδυναμώσει τον θεσμό της Διαύγειας και πρωταγωνίστησε στη μεγάλη κοροϊδία που λέγεται «κινητικότητα», απολογούμενος μάλιστα για τις λιγοστές απολύσεις που τελικά αναγκάστηκε να υπογράψει. Θεωρώ επίσης ότι είναι κάπως αστείος ο τρόπος που προσπαθεί να αποτινάξει από πάνω του το όνομα «Μητσοτάκης», κατηγορώντας μεταξύ άλλων τον ΣΥΡΙΖΑ για...οικογενειοκρατία ενώ τον έχω ακούσει να υποστηρίζει με πάθος στη Βουλή τη χρήση του όρου «λαθρομετανάστης».
Παρ' όλα αυτά, στην Πολιτική πρέπει πάντα κάτι να διαλέξεις, πόσο μάλλον στην Ελλάδα που η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών ψηφίζει στη λογική του «μη χείρον βέλτιστον». Κατά την προσωπική μου άποψη, ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι η λιγότερη κακή λύση από τις 4 που προτείνονται στους φίλους της Νέας Δημοκρατίας, από τη στιγμή που δεν είναι υποψήφιοι η Ντόρα Μπακογιάννη και ο Νίκος Δένδιας (και ο πολύ σοβαρός Κώστας Μπακογιάννης είναι ακόμα άγουρος).
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ένας συγκροτημένος άνθρωπος κι ένας μετριοπαθής πολιτικός. Αν και μέχρι σήμερα δεν τις υπηρέτησε πειστικά, εκφράζει φιλελεύθερες κεντροδεξιές απόψεις, χωρίς την υστερική και ακροδεξιά συσκευασία που τους βάζει ο Άδωνις Γεωργιάδης. Πιστεύει στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας και νιώθει άνετα με την ανάγκη δημοσιονομικής προσαρμογής που επιτάσσει το Μνημόνιο.
Κυρίως όμως, ήταν ο μόνος εκ των 4 υποψήφιων που την τελευταία εβδομάδα δεν δέχθηκε να μείνει σιωπηλός μπροστά στην πραξικοπηματική παρέμβαση ΣΥΡΙΖΑ-Καραμανλή στα εσωτερικά της Νέας Δημοκρατίας. Τον είδα στο χθεσινό δελτίο ειδήσεων του Mega να υπερασπίζεται χωρίς φόβο την άποψη του για τις σημαντικές ευθύνες των κυβερνήσεων Καραμανλή για την κρίση και για την ολιγωρία Παυλόπουλου τον Δεκέμβριο του 2008, κόντρα σε ένα πάνελ που έμοιαζε να διεκδικεί πιστοποιητικά καραμανλικών φρονημάτων.
Με έπεισε ότι αξίζει λίγο περισσότερο από τους συνυποψηφίους του την ευκαιρία να προσπαθήσει να σώσει ένα γερασμένο κόμμα από την απόλυτη καταστροφή.
