Το Ποτάμι να κοιτάξει προς τη Δημοκρατική Συμπαράταξη και να μην διαλέξει έναν περήφανο θάνατο

18.12.15


Αν και η αξιοπιστία των δημοσκοπήσεων στη χώρα μας είναι ιδιαίτερα χαμηλή, οι περισσότερες μετρήσεις του τελευταίου καιρού δείχνουν το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη να δίνει μια μάχη επιβίωσης, συνήθως κάτω από το όριο του 3%.

Προσωπικά, από την πρώτη στιγμή τάχθηκα κατά του συγκεκριμένου τυχοδιωκτικού εγχειρήματος του εγωπαθούς Θεοδωράκη, το οποίο τελικά περισσότερο δίχασε παρά βοήθησε τον ταλαιπωρημένο προοδευτικό χώρο. Παρ' όλα αυτά, άνθρωποι πολύ πάνω από τον μέσο όρο των Ελλήνων πολιτικών στήριξαν το Ποτάμι και θα ήταν κρίμα να αναγκαστούν να επιστρέψουν στο σπίτι τους λόγω της εξαφάνισης του κόμματος.

Αμέσως μετά το φιάσκο των εκλογών του Σεπτεμβρίου, είχα σημειώσει ότι το Ποτάμι έχει πάθει Δράση και θα πεθάνει ως Δράση. Από τις δημόσιες τοποθετήσεις του Σταύρου Θεοδωράκη, καταλαβαίνω ότι προτιμά να κρατήσει την καρέκλα του μέχρι την καταστροφή, παρά να αποδεχθεί ότι το προσωπαγές εγχείρημα του δεν κομίζει τίποτα το φοβερά νέο στην πολιτική ζωή. Φαίνεται ότι προτιμά να πάρει 2% και να λέει «αααχ, οι αλήθειες μας έχουν κόστος», παρά να συνεργαστεί με πολιτικά όμορες δυνάμεις.

Αυτή τη στιγμή, η κοινοβουλευτική παρουσία του Ποταμίου είναι αναιμική και στο 90% των περιπτώσεων ταυτόσημη με αυτήν της πολύ πιο ζωηρής Δημοκρατικής Συμπαράταξης. Ο μόνος που ξεχωρίζει είναι ο Χάρης Θεοχάρης, ο οποίος δεν νομίζω ότι θα δεχθεί να στηρίξει μέχρι τέλους μια προσπάθεια με ταβάνι το 2%-2,5%.

Όταν το ιστορικό και βραδυκίνητο ΠΑΣΟΚ κάνει ένα βήμα πίσω υπέρ της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, δεν καταλαβαίνω γιατί το Ποτάμι αρνείται να προσέλθει στον διάλογο υπέρ μιας νέας κοινής προοδευτικής προσπάθειας. Αν το Ποτάμι κατέβει αυτόνομα στις επόμενες εκλογές και μείνει εκτός Βουλής, ο προοδευτικός χώρος θα έχει χάσει άλλη μια ιστορική ευκαιρία.