Παρακολουθώ με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη προσοχή τις πρώτες εβδομάδες του Κυριάκου Μητσοτάκη στον ρόλο του αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και παρατηρώ ότι ίσως για πρώτη φορά έχουμε να κάνουμε με έναν υποψήφιο πρωθυπουργό που δεν βιάζεται να κυβερνήσει.
Ασκεί κριτική στην κυβέρνηση αλλά ταυτόχρονα κλείνει τα αυτιά του στις εσωκομματικές σειρήνες που του προτείνουν μια φοβερά σκληρή γραμμή απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ. Λαϊκίζει ελαφρώς και χαϊδεύει μερικώς τα αυτιά όσων θίγονται από το τρίτο Μνημόνιο αλλά παράλληλα δεν σηκώνει φοβερά τους τόνους, δεν υπόσχεται ότι επί των ημερών του όλα αυτά θα ανατραπούν. Στο μέτωπο μάλιστα του προσφυγικού, εμφανίζεται απόλυτα πρόθυμος να βάλει πλάτη για να μην κλείσουν τα σύνορα.
Δεν ξέρω αν ακόμα βρισκόμαστε στον μήνα του μέλιτος, δεν ξέρω αν κι αυτός αργά ή γρήγορα θα υποκύψει στη γοητεία του «να έρθω άμεσα και με οποιοδήποτε κόστος στα πράγματα». Προς το παρόν πάντως, στα δικά μου μάτια στέκεται στο ύψος των περιστάσεων και δείχνει να αντιλαμβάνεται ότι τα προβλήματα της χώρας δεν θα λυθούν αυτόματα αν φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Μακάρι να συνεχίσει έτσι, κάθε μορφής πολιτική υπευθυνότητα είναι χρήσιμη για τη χώρα.
