Οι πολιτικοί, σαν πολίτες κι αυτοί, δεν έχουν απλώς το δικαίωμα αλλά την υποχρέωση να ξαναβλέπουν τα πράγματα, να μετρούν τις απόψεις τους αυστηρότερα με το πέρασμα του χρόνου, όσο τείνουν προς την ωριμότητα, να μαθαίνουν από τα λάθη τους, να πολεμούν τον δογματισμό τους.
Δεν είναι λοιπόν οπωσδήποτε κατακριτέο το ότι ένα πολιτικό πρόσωπο ή κόμμα μπορεί να εμφανιστούν στη διάρκεια πέντε ή δεκαπέντε χρόνων με διαφορετική αντίληψη και δημόσια γνώμη για το ίδιο θέμα. Αλλού είναι το πρόβλημα.
Ας δούμε λ.χ. την υπόθεση Ταλίν. Το 2009 ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος, και σχεδόν το σύνολο του ελληνικού πολιτικού προσωπικού, έκρινε ανιστόρητη την εξίσωση κομμουνισμού - ναζισμού. Τώρα ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έκρινε πως η απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης να μη συμμετάσχει στο συνέδριο της Εσθονίας (στην οποία οι συνεργάτες των ναζί τιμώνται πια σαν εθνικοί ήρωες) απομονώνει την Ελλάδα από την Ευρώπη και τις αρχές της, παρότι το δόγμα που διείπε τις εργασίες του συνεδρίου όχι απλώς ταύτιζε ναζισμό και κομμουνισμό, αλλά επί της ουσίας αξιολογούσε σαν έγκλημα τον κομμουνισμό και σαν κάτι λίγο παραπάνω από πταίσμα τον ναζισμό, δηλαδή ένα σύστημα εξαρχής και εξ ιδεολογίας εγκληματικό, ρατσιστικό και μαζικά δολοφονικό.
Ένα εξαιρετικό άρθρο του Παντελή Μπουκάλα στην Καθημερινή της Κυριακής.
