Αντίο Νεβτζιχάν Ολουσιούμ. Θα μπορούσες να ήσουν η μητέρα μου, η μητέρα του Νίκου, του Μουσταφά, του Οζντίλ, του Κουντρέτ και του Αντρέα. Θα μπορούσες να ήσουν η μητέρα του κάθε πολίτη αυτής της πολύπαθης χώρας που αρνείται να μεγαλώσει, που αρνείται να ωριμάσει, που φοβάται να αναλάβει τις ευθύνες του.
Πέθανες σε ηλικία 84 ετών Νεβτζιχάν, αλλά η φωτογραφία σου, με τον πόνο του θανάτου αποτυπωμένο στο πρόσωπό σου, με το παιδί σου ως ικέτης να ζητά το χέρι σου για παρηγοριά, με τις γειτόνισσές σου να σε κρατούν να μην σωριαστείς στο χώμα, έχει πλέον εντυπωθεί στο ιστορικό μας DNA.
Δεν σε γνώρισα ποτέ, αλλά έχω την εντύπωση ότι σε ξέρω από τα γεννοφάσκια μου. Μοιάζεις σε όλες τις Κυπριώτισσες γυναίκες. Ευρωπαία και Μεσανατολίτισσα ταυτόχρονα. Μαύρα κορακίσια μακριά μαλλιά, μεγάλα όμορφα κυπριακά μάτια και ένα πρόσωπο χαρακωμένο από την απόγνωση ενός πρόωρου χαμού.
Ένας ατέλειωτος πόνος που γίνεται συνταρακτικός στην παρουσία του ανήλικού σου παιδιού, του τότε μικρού Κουμπιλάι, που προσπαθούσε να συνειδητοποιήσει γιατί τα επόμενα χρόνια θα έπρεπε να ζήσει χωρίς πατέρα. Ένας πόνος που καθίσταται κραυγαλέος γιατί δεν ήξερες τι θα πεις στον Ερτζάλ, το τρίτο παιδί που κυοφορούσες, ο οποίος θα ερχόταν σε λίγους μήνες στο φως και δεν θα μπορούσε ποτέ να νιώσει ένα πατρικό χάδι.
Περισσότερα στο εξαιρετικό editorial του Διονύση Διονυσίου στον Πολίτη της Κύπρου.
