Η ακροδεξιά γίνεται «λανθάνουσα» επιλογή για μέρος του δημοκρατικού κοινού. Κακώς αντιμετωπίζεται ακόμα με όρους ψήφου διαμαρτυρίας. Επηρεάζει την ατζέντα, συνδιαμορφώνει πολιτικές. Παίζει το χαρτί της θεσμικής κανονικότητας.
Οι ερχόμενες ευρωεκλογές απειλούν να γίνουν πλατφόρμα σχηματισμού μιας δύναμης που θα λειτουργεί στην αρχή σαν άμμος στους μηχανισμούς λήψης αποφάσεων και φιλοδοξεί στη συνέχεια να δράσει με όρους ηγεμονίας. Δεν είναι παρένθεση, απειλεί να γίνει κανονικότητα.
Οι ευρωπαϊκές ελίτ, οι mainstream διαμορφωτές κοινής γνώμης, διανοούμενοι, κόμματα και παραδοσιακά ΜΜΕ κάνουμε ό,τι μπορούμε για να επιβεβαιώσουμε το ακροδεξιό αφήγημα. Εκτοξεύουμε την κατηγορία του λαϊκισμού, αφορίζουμε τους «καθυστερημένους», καμαρώνουμε με το μονοπώλιο του ορθού λόγου. Από τη δήλωση Σαλβίνι και μόνο θα έπρεπε να καταλάβουμε ότι δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα.
Οι κάποτε κραταιοί «φορείς αντιλαϊκισμού» βυθίζονται σε βαθιά ανυποληψία. Η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία έπαθε Pasokification, πληρώνοντας την πολιτική «There is no alternative». Τώρα μάλλον έρχεται η σειρά της κεντροδεξιάς. Το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα αμφισβητείται από τη σκληρή, εθνικιστική δεξιά. Ο Όρμπαν μιλάει για το τέλος της φιλελεύθερης δημοκρατίας, που θα αντικατασταθεί από τη χριστιανική δημοκρατία.
Ένα εξαιρετικά εύστοχο άρθρο του Κωστή Παπαϊωάννου στη Lifo.