Για τα δεδομένα ενός συρρικνωμένου κόμματος όπως είναι σήμερα το Κίνημα Αλλαγής, η τυχοδιωκτική σύμπραξη Μωραϊτη-Τόλκα με τον ΣΥΡΙΖΑ προκάλεσε μια κάποια συσπείρωση και νομιμοποίησε πολιτικά τους υψηλούς τόνους του κόμματος απέναντι στην κυβέρνηση.
Η όποια συσπείρωση όμως δεν θα κρατήσει για πάντα, ειδικά αν όπως φαίνεται οι εθνικές εκλογές διεξαχθούν στο τέλος της τετραετίας. Το Κίνημα Αλλαγής θα πρέπει κάποια στιγμή να πει και κάτι βαθύτερο από το «ο ΣΥΡΙΖΑ κλέβει τα στελέχη μας» και το «ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι Κεντροαριστερά».
Το Κίνημα Αλλαγής πρέπει να πει 5-10 συγκεκριμένα πράγματα σε 5-10 συγκεκριμένους τομείς και ταυτόχρονα να βγάλει μπροστά τα πρόσωπα που μπορούν να τα υποστηρίξουν. Η συζήτηση για το που θα διοριστούν, χωρίς να χρειαστεί να μαζέψουν ούτε έναν σταυρό, οι διάφοροι δεινόσαυροι δεν αφορά κανέναν εκτός των πράσινων καφέ στα πέριξ της Χαριλάου Τρικούπη.
Η επιβίωση των μικρών κομμάτων απαιτεί ανοιχτά και ανταγωνιστικά ψηφοδέλτια που θα βάλουν περισσότερους στο παιχνίδι του σταυρού, όχι ψηφοδέλτια κοπτοραπτικής που στερούν από περισσότερα στελέχη κάθε κίνητρο κινητοποίησης.
