Συμφωνία των Πρεσπών δεν συνιστά πράξη εθνικής προδοσίας αλλά ούτε και εθνικό θρίαμβο. Αποτελεί έναν έντιμο συμβιβασμό, τον οποίο η Ελλάδα επιδίωκε με συνέπεια μετά την Ενδιάμεση Συμφωνία του 1995. Όπως κι αν ορίσει κανείς το εύρος της, η εθνική ήττα ως προς την αποκλειστική χρήση των όρων «Μακεδονία», «Μακεδόνας» και «μακεδονικός» έχει συντελεστεί δεκαετίες πριν και σε αυτήν πρωταγωνίστησαν πολλοί από τους «Μακεδονομάχους» πολιτικούς του σήμερα.
H υπεράσπιση της ανάγκης επίτευξης ενός έντιμου συμβιβασμού με κανέναν τρόπο δεν περιλαμβάνει τους χειρισμούς της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ούτε και μπορεί να αποτελέσει την κολυμπήθρα του Σιλωάμ για απαράδεκτες πολιτικές επιλογές που καταλήγουν να συκοφαντούν το περιεχόμενο της Συμφωνίας των Πρεσπών.
Είναι αδιανόητο να γίνονται προληπτικές προσαγωγές πολιτών που επιθυμούν να διαμαρτυρηθούν για τη Συμφωνία. Δεν μπορείς να ζητάς να σου αναγνωριστεί το θάρρος ανάληψης του πολιτικού κόστους για τη Συμφωνία και ταυτόχρονα να επιχειρείς με τρόπο πρόδηλα αντισυνταγματικό να αποτρέψεις την εκδήλωση της λαϊκής δυσαρέσκειας - η οποία και τελικά συνιστά το περίφημο «πολιτικό κόστος».
Είναι αδιανόητο να λέγεται στα σοβαρά ότι πριν τη Συμφωνία «αν η Μακεδονία ήταν ξακουστή, η Μακεδονία δυστυχώς ήταν ξακουστή ως Μακεδονία των γειτόνων». Μπορεί πράγματι οι περισσότεροι εκτός Ελλάδος να αποκαλούσαν τη γειτονική χώρα με το προηγούμενο συνταγματικό όνομά της, δηλαδή ως σκέτο «Μακεδονία», αλλά ουδέποτε ο κωμικός εθνικισμός του Γκρουέφσκι κατάφερε να θολώσει την παγκόσμια ακτινοβολία της «ξακουστής Μακεδονίας». Η Μακεδονία ως γεωγραφική περιοχή ουδέποτε ήταν μία και ελληνική, αλλά η «ξακουστή Μακεδονία», η χώρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ήταν μία και ελληνική και ως τέτοια αντιμετωπιζόταν από το σύνολο της διεθνούς κοινότητας.
H συνέχεια του άρθρου του Μάκη Μυλωνά στην Athens Voice.
