"Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν". Αυτός ήταν ο ελληνικός τίτλος του αλληγορικού δράματος που έφερε την υπογραφή του Sydney Pollack και προτάθηκε για δέκα Όσκαρ, κερδίζοντας τελικά μονάχα ένα.Αυτή είναι και η πρώτη φράση που μου έρχεται στο μυαλό παρακολουθώντας τις αποκαλύψεις για τον Άκη Τσοχατζόπουλο, ενός ανθρώπου που πρωταγωνίστησε στην πολιτική ζωή του τόπου. Γεννημένος το 1939, ο Τσοχατζόπουλος βρίσκεται από το 2007 εκτός Βουλής και σήμερα δέχεται μαζικά πυρά για τα πλούτη που του προσέφερε η ενασχόληση του με τα κοινά.
Δεν μπορώ να αποδείξω κάτι αλλά όλη αυτή η δημοσιότητα που λαμβάνει το θέμα με φοβίζει. Αρχίζω να πιστεύω ότι τα δυο μεγάλα κόμματα δεν είναι πρόθυμα να ματώσουν και τα ΜΜΕ είναι πάντα εκεί για να "σεβαστούν" τις αποφάσεις τους.
Κανείς δεν λυπάται για τον Άκη, κανείς δεν εκπλήσσεται. Απλά κανείς δεν νιώθει ότι το δικό του κομμένο κεφάλι αρκεί για να....
... επέλθει η "κάθαρση". Ο Μαντέλης, ο Τσουκάτος, ο Τσοχατζόπουλος και οι "νοοτροπίες Παυλίδη, Βουλγαράκη, Ρουσόπουλου" είναι τα εύκολα. Τα δύσκολα είναι άλλα, μα δυστυχώς μας παρασέρνουν σε Άκηδες και...cabinet man.
Έρχεται η ώρα του επιλόγου και αυτόματα πάω να γράψω ότι "αν δεν κάνουν αυτοί την κάθαρση, θα την κάνει ο λαός και τότε θα είναι αργά...". Κάτι όμως μέσα μου δεν με αφήνει να το γράψω. Δεν εμπιστεύομαι τους Έλληνες. Φοβάμαι ότι κι αυτοί δεν επιδιώκουν τελικά μια πραγματικά κάθαρση. Ζητούν απλά πρόσκαιρες δικαιολογίες για τα δικά τους λάθη...
Οι Άκηδες τους αρκούν γιατί "φάγανε περισσότερα".
Κοινοποιήστε το στο Facebook
