Του Αντώνη ΚαρακούσηΟ πρόεδρος ήταν κόκκινος, πολύ κόκκινος από τα νιάτα του. Και είχε πάθος μέγα, μοναδικό. Η χούντα των συνταγματαρχών τον βρήκε επαναστατημένο και η μεταπολίτευση μαζί με τον Αντρέα. Δεν άντεξε όμως τα αρχηγικά του και στην πρώτη στροφή βρέθηκε απέναντι, να τον αντιμάχεται στις πολλές σοσιαλιστικές στροφές του. Ισως δεν συγχώρησε ποτέ τη διαγραφή, ίσως ένιωθε πως μπορούσε εκείνος να ηγηθεί του σοσιαλιστικού εγχειρήματος.
Ετσι τον είδαμε επί χρόνια να ασκεί μάχιμη δικηγορία, να υπερασπίζεται κοινωνικούς αγωνιστές, ακόμη και τους πιο παραβατικούς, να αρθρογραφεί και πάντα να παθιάζεται για τα δικαιώματα και τη Δημοκρατία. Κύλησαν τα χρόνια και εκεί στο 1989 νόμισε πως ήρθε ο καιρός να πάρει τη ρεβάνς. Στη μεγάλη δίκη τα έδωσε όλα, αναγορεύθηκε σε εθνικό εισαγγελέα, ήταν φορές σκληρός, αμείλικτος, δεν άφηνε περιθώρια παρερμηνειών. Ηλθε τότε κοντά με την άλλη μπάντα, «τα ΄φτιαξε» που λέει ο λαός με την άλλη παράταξη, ταυτίσθηκε εν τέλει με τους κατηγόρους. Κλονίσθηκε, όμως τότε, όπως ολόκληρη η Αριστερά. Η επιλογή τού Ειδικού Δικαστηρίου δεν ήταν η καλύτερη, αλλά ο κόκκινος πρόεδρος είχε πάθος, δεν μπορούσε πια να αλλάξει. Και αργότερα όταν έγινε αρχηγός του κόμματος της Αριστεράς βρέθηκε απέναντι στον άλλον πρόεδρο, στον διάδοχο του Ανδρέα. Πετροβολούσε τον Σημίτη κάθε τόσο, υπήρξε πρώτος...
...αυτός κήρυκας του «αντιδιαπλεκόμενου» αγώνα, έφθασε να συμμαχήσει με τον Καραμανλή, συνέβαλε τα μέγιστα στην επικρατήσασα μετά το 2000 καραμανλική πλάνη. Είχε πάντα έναν καλό λόγο για τον Κώστα και τα ηγετικά του προσόντα. Εδωσε, πήρε, τα κατάφερε, ο Κώστας έγινε πρωθυπουργός, αλλά εκείνος δεν μπόρεσε να σηκώσει αριστερά πανιά, το πλοίο δεν πήγαινε.
Κάπως έτσι αμφισβητήθηκε, και οι σύντροφοί του στην πρώτη στροφή τον έριξαν στη θάλασσα, όπου έμεινε να παλεύει μόνος, ελπίζοντας στον Κώστα. Εκείνος όμως παρά τις υποσχέσεις δεν τον πρόσεξε. Δεν του έκανε το χατίρι. Προτίμησε τον Ηπειρώτη, τον φίλο του Ανδρέα, ελπίζοντας σε σχέσεις αγαθές με το αντίπαλο δέος. Δεν πέρασε τη μεγάλη πόρτα όπως ήλπιζε και έμεινε μόνος να τριγυρνά στα παλιά. Τις ερημιές ωστόσο δεν μπόρεσε να τις αντέξει. Και χθες ο κόκκινος πρόεδρος άλλαξε φανέλα και έγινε πράσινος πρόεδρος. Για να λυθούν όλες μας οι απορίες και κυρίως για να μάθουμε ότι ο κόκκινος πρόεδρος είχε κρυφό πάθος και με τον Παναθηναϊκό!
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο ΒΗΜΑ.
