Ο θάνατος του Iωαννίδη με βρήκε να τακτοποιώ στη βιβλιοθήκη το ράφι με τα βιβλία για την εποχή του. Μόλις χθες, ολοκλήρωσα τους "Ανθρωποφύλακες" του Περικλή Κοροβέση και τη μαρτυρία "Μπουμπουλίνας 18", γραμμένη από την Κίττυ Αρσένη.Πρώτα από όλα, τα δυο παραπάνω βιβλία σας τα προτείνω ανεπιφύλακτα, κυρίως γιατί είναι γραμμένα εκείνη την εποχή κι όχι από μεταγενέστερους εραστές της αντίστασης κατά των χουντικών.
Το όνομα του Ιωαννίδη χρησιμοποιείται πάντα στην προσπάθεια ορισμένων να πείσουν για το δίκαιο της "Επανάστασης" και για τις ειλικρινείς προθέσεις του Παπαδόπουλου περί φιλελευθεροποίησης του πολιτεύματος. Ο "άτεγκτος" Ιωαννίδης εμπόδισε τον "αγαθό" Παπαδόπουλο να ολοκληρώσει ομαλά την 7ετη διακυβέρνηση του τόπου από τους στρατηγούς και πάει λέγοντας...
Το κακό είναι ότι σήμερα στη φράση "Πέθανε ο Ιωαννίδης", οι περισσότεροι ρωτούν έκπληκτοι αν...
...απεβίωσε ο Γιάννης Ιωαννίδης. Όσο σκοτεινά κι αν ήταν τα έργα τους, οι στρατηγοί της 7ετιας αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της Ιστορίας μας. Όσο προσπαθούμε να τους κρύψουμε εξαιτίας ανόητων ενοχικών συνδρόμων, τόσο θα υπάρχουν αυτοί που θα λένε ότι "χρειαζόμαστε μια Χούντα".
Πέθανε λοιπόν ο Ιωαννίδης μετά από 36 χρόνια στη φυλακή σκιαγραφώντας το μεγαλείο της Δημοκρατίας. Δεν του άξιζε τίποτα περισσότερο από 36 λεπτά στην "ταράτσα" αλλά αν αντιγράφαμε τις πρακτικές των φαύλων, αργά ή γρήγορα θα καταλήγαμε αντάξιοι τους...
