Σήμερα που αποχωρεί δεν έχω να θυμάμαι κάτι φοβερό από τη θητεία της. Το ότι την πολέμησαν με λύσσα οι εργολάβοι δεν την καθιστά αυτόματα κι επιτυχημένη. Νομίζω ότι δεν κατάφερε ποτέ να ανταποκριθεί στις προσδοκίες που η ίδια καλλιέργησε. Θυμίζω ότι στην Πολιτική ουδέποτε οι καλές προθέσεις αποδείχθηκαν από μόνες τους αρκετές.
Τη θέση της παίρνει ο άνθρωπος-κλειδί των δυο πρώτων ετών της κυβέρνησης Παπανδρέου, ο οποίος έτυχε ανάλογης...
...αντιμετώπισης από τα ΜΜΕ. Εξακολουθώ να θεωρώ ότι ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου έδωσε έναν έντιμο, τιτάνιο αγώνα για τη σωτηρία της χώρας χωρίς να υπολογίζει το τεράστιο προσωπικό κόστος. Περνά στην Ιστορία ως ο υπουργός που μείωσε κατά 5 μονάδες το έλλειμμα μέσα σε ένα χρόνο κι αφήνει κληρονομιά στο διάδοχο του ένα μηχανισμό σημαντικά καλύτερο από αυτόν που ίδιος κληρονόμησε από τον Παπαθανασίου.
Ο Παπανδρέου συνεχίζει να τον εκμεταλλεύεται και τον ρίχνει στο...λάκκο με τη ΓΕΝΟΠ. Νομίζω ότι θα αποδειχθεί ξανά πολύτιμος.
