Σε κείμενο που έχει αναρτηθεί στην ιστοσελίδα της συγκεκριμένης τάσης του ΣΥΡΙΖΑ, τονίζεται η ανάγκη να μην μπει η Αριστερά σε μια συζήτηση περί συνταγματικού τόξου με προτροπές όπως:
Δεν πρέπει να οδηγήσει την ίδια την Αριστερά να δίνει εξετάσεις καταδίκης γενικώς και αορίστως της βίας και ένταξής της...
...στο λεγόμενο «συνταγματικό» και «δημοκρατικό» τόξο ως συμπλήρωμα της Πασοκονεοδημοκρατίας.
Το πρόβλημα δεν είναι προφανώς η συγκεκριμένη δήλωση η οποία δίνει τροφή στους Φαήλους και στους Λαζαρίδηδες. Το πρόβλημα είναι το ασυμβίβαστο συνύπαρξης μιας τέτοιας τάσης εντός ενός ΣΥΡΙΖΑ που βαδίζει προς την εξουσία. Θα επιδιώξει έναν έντιμο συμβιβασμό με την Τρόικα ο Τσίπρας και θα έχει υπουργό τον Λαφαζάνη που θα υπόσχεται...σοσιαλισμό;
Εξάλλου, μπορεί ο Λαφαζάνης να εκπροσωπεί το 30% του μηχανισμού του κόμματος αλλά το αντίστοιχο ποσοστό στους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ είναι σημαντικά μικρότερο. Αν συνυπάρξουν μέχρι τις (προσεχείς) εκλογές, το Αριστερό Ρεύμα θα καταφέρει να επιβάλει το 30% των υποψηφίων στα ψηφοδέλτια και λογικά θα εκλέξει αρκετούς από αυτούς, κυρίως γιατί οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν ακόμα αποκτήσει κάποια κομματική συνείδηση και ψηφίζουν κυρίως το κόμμα κι όχι τόσο τους υποψηφίους του.
Κινδυνεύει λοιπόν ο Τσίπρας να βρεθεί μπροστά στο ενδεχόμενο σχηματισμού κυβέρνησης συνεργασίας με κόμματα όπως το ΠΑΣΟΚ (ναι, το ΠΑΣΟΚ) όταν το 30% του κόμματος θα θέλει συγκυβέρνηση με το ΚΚΕ και θα ευχόταν συγκυβέρνηση με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αν αυτό ήταν εφικτό. Παράλληλα, η συνύπαρξη αυτή θα έχει προκαλέσει στον κόσμο τεράστιες ελπίδες τις οποίες ο Τσίπρας δεν μπορεί να μην διαψεύσει γιατί απλούστατα δεν γίνονται τα όσα λέει και δεν πρόκειται να διακινδυνεύσει ούτε ο ίδιος την έξοδο της χώρας από την Ευρωζώνη.
Καλό θα ήταν λοιπόν οι ακραίοι πολιτικοί και απλόχερες πολιτικές να εξαφανιστούν πριν από μια ενδεχόμενη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. Μετά, θα είναι αργά. Το διδάσκει αυτό η πολύ πρόσφατη πολιτική ιστορία μας. Και δεν θα είναι αργά απλώς για τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά κυρίως για τη χώρα.
