Άργησα να καταλάβω τι συνέβη στους Δίδυμους Πύργους

12.9.14

Πηγή φωτογραφίας: @slagheap
Δεκατρία χρόνια συμπληρώθηκαν χθες από τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001 στους Δίδυμους Πύργους της Νέας Υόρκης και στο Πεντάγωνο οι οποίες κόστισαν τη ζωή σε τουλάχιστον 2973 ανθρώπους και άλλαξαν το ρου της σύγχρονης ιστορίας της ανθρωπότητας.

Χθες, δεκάδες χρήστες του Facebook περιέγραψαν πού βρίσκονταν τη μέρα και την ώρα της επίθεσης και ποια ήταν τα πρώτα συναισθήματα τους από το συνταρακτικό αυτό γεγονός. Βρήκα πολλές από αυτές τις αφηγήσεις ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες και μπήκα στη διαδικασία να προσπαθήσω να θυμηθώ τη δική μου πρώτη αντίδραση.

Δεν ήμουν τότε ούτε καν 12 χρονών και με θυμάμαι να χαζεύω τα έκτακτα δελτία ειδήσεων θεωρώντας ότι έχει συμβεί κάτι φοβερό αλλά όχι ιδιαίτερα δραματικό, κάτι περίπου σαν κι αυτά που συμβαίνουν στα βιντεοπαιχνίδια. Θυμάμαι δηλαδή να εντυπωσιάζομαι που «χτύπησαν τους Αμερικάνους» και να μην στέκομαι ιδιαίτερα στον αριθμό των νεκρών. Αυτό που χοντρικά είχα καταλάβει ήταν ότι επιτέλους κάποιος τα έβαλε με την Αμερική, ίσως επηρεασμένος από τα πάρα πολλά «καλά τους έκαναν» που ακούγονταν μαζικά από την ελληνική κοινωνία. Αν θυμάμαι καλά, την επόμενη μέρα δεν πήγαμε σχολείο λόγω αυτού του γεγονότος, το ίδιο βράδυ ο Παναθηναϊκός κέρδισε τη Σάλκε μέσα στη Γερμανία και...όλα καλά.

Στα χρόνια που πέρασαν, τη συγκεκριμένη επίθεση δεν τη ξανασυνάντησα πουθενά, μονάχα σε κάτι «κρυφά» videos που μου έδειχναν διάφοροι έξυπνοι για να με πείσουν ότι όλο αυτό ήταν σκηνοθετημένο από τους ίδιους τους Αμερικάνους. Ξέρετε, όπως τότε που μας είπαν ψέματα ότι πήγαν στο φεγγάρι. Φράγματα στη θάλασσα των θεωριών συνωμοσίας δεν κατάφερε να βάλει ποτέ κανείς.

Όσο παράξενο ή αφελές κι αν μοιάζει σε κάποιους, αυτό που με βοήθησε να κατανοήσω την επίδραση της συγκεκριμένης επίθεσης στην καθημερινότητα των Αμερικανών πολιτών ήταν ο κινηματογράφος και η τηλεόραση. Σε θεματικά ντοκιμαντέρ όπως το Fahrenheit 9/11 του Michael Moore αλλά μέχρι και σε επεισόδια ψυχαγωγικών σειρών όπως το Homeland και το Newsroom, εντόπισα, σχεδόν τυχαία, τις βαθιές πληγές που δημιούργησαν αυτές οι επιθέσεις στην καρδιά και στο μυαλό των σύγχρονων Αμερικανών.

Άρχισαν να φοβούνται για το τι θεό πιστεύει ο διπλανός τους, να αναρωτιούνται γιατί το δέρμα του είναι λίγο πιο σκούρο και τα γένια του κάπως μακριά, άρχισαν να βλέπουν πίσω από οτιδήποτε συνέβαινε ένα σχέδιο κατά της Αμερικής. Κάπως έτσι κατέληξαν να ανανεώσουν τη στήριξή τους στον ανεκδιήγητο Μπους και να δεχθούν σχεδόν αδιαμαρτύρητα πρωτοφανή μέτρα περιορισμού των δικαιωμάτων τους στο όνομα της «ασφάλειας», μια μόδα που με τις τρομοκρατικές επιθέσεις σε Λονδίνο και Μαδρίτη έφτασε γρήγορα και στην Ευρώπη.

Υποψιάζομαι το ότι άργησα τόσο πολύ να καταλάβω τι είχε συμβεί, με δυσκόλεψε φοβερά στο να κατανοήσω συνολικά το τι συνέβη στον κόσμο από τότε μέχρι σήμερα αλλά και το τι συμβαίνει ακόμα και τώρα, τι δηλαδή εξηγεί και την πιο επιφυλακτική εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ και το πάρτι των τζιχαντιστών στη Μέση Ανατολή.

Φοβάμαι πάντως ότι δεν ήμουν ο μόνος που δεν κατάλαβε τι συνέβη τότε. Φοβάμαι ότι ο τότε πληθωρικός αντιαμερικανισμός της ελληνικής κοινωνίας προκάλεσε μια μαζική τύφλωση η οποία συνέβαλε καθοριστικά στην αναπαραγωγή διαφόρων μύθων που κρατούν δέσμια ακόμα και σήμερα την κοινή γνώμη σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής.