Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το σημερινό άρθρο που υπογράφει ο Πέτρος Κατσάκος στην Αυγή το οποίο και στα μάτια μου μοιάζει με ένα αριστερό ανάχωμα στο εθνολαϊκιστικό παραλήρημα Κοτζιά-Καμμένου.
Ο κ. Κατσάκος, μεταξύ άλλων, σημειώνει:
Οι μετανάστες είναι σκουπίδια; Είναι κίνδυνος; Είναι μοχλός πίεσης; Είναι όπλο στη φαρέτρα κάποιων υπουργών ή απλώς ένα κακό που πέρασε μια νύχτα τα σύνορά μας; Τι είναι όλοι αυτοί που βρίσκονται χρόνια τώρα σε μια Ελλάδα που άλλοτε τους χρησιμοποιεί και άλλοτε τους στοιβάζει σε αποθήκες; Τι είναι όλοι αυτοί που σαπίζουν στα φραουλοχώραφα και δένονται σαν τα σκυλιά πίσω από φούρνους; Τι είναι όλοι αυτοί που αργοπεθαίνουν σε κρατητήρια και χωματερές ψυχών; Μια σύγχρονη πληγή του Φαραώ ή ένα διαπραγματευτικό όπλο απέναντι σε αυτούς που κάποτε αποφάσισαν κι εμείς δεχτήκαμε τον ρόλο του δεσμοφύλακα και του αποθηκάριου;
Τι λέγαμε, σύντροφοι, τόσα χρόνια; Τι στάση κρατήσαμε όταν ο Δένδιας ανακάλυπτε τον Ξένιο Δία και έστηνε Αμυγδαλέζες; Τι φωνάζαμε όταν ο Παπουτσής αγόραζε συρματοπλέγματα για να ντύσει τον Έβρο; Τι γράφαμε όταν ο Άδωνις προέτρεπε τους συνοριοφύλακες να τους κάνουν τον βίο αβίωτο; Τι καταλογίζαμε στον Σαμαρά όταν υπερασπιζόταν τα Φαρμακονήσια; Είχαμε την άποψη ότι δεν διαπραγματεύονται σωστά όλοι αυτοί και θα έρθει η μέρα που εμείς θα τα καταφέρουμε καλύτερα στο παζάρι απειλώντας να στείλουμε τις ορδές των κακής ποιότητας μεταναστών στο Βερολίνο και στις Βρυξέλλες; Αυτό λέγαμε; Αυτό τους καταλογίζαμε;
Ήταν ή δεν ήταν πρόσφυγες; Ήταν ή δεν ήταν πεινασμένοι, κυνηγημένοι και εξαθλιωμένοι; Είχαν δικαίωμα στη ζωή ή δεν είχαν; Ή μήπως δεν ήταν κι αυτοί εργάτες; Απλήρωτοι και αδικημένοι από αφεντικά που μόλις έφτανε η ώρα της πληρωμής τους έσερναν στα αστυνομικά τμήματα, τους ξυλοφόρτωναν ή φώναζαν τους φουσκωτούς χρυσαυγίτες της γειτονιάς να καθαρίσουν; Μήπως οι Σύροι πρόσφυγες που χριστουγεννιάτικα σκουπίστηκαν από την πλατεία Συντάγματος ήταν τίποτα αιμοσταγείς τζιχαντιστές που αντί να ψάχνουμε κουβέρτες να τους ζεστάνουμε έπρεπε να τους κουνήσουμε απειλητικά προς τους δανειστές;
Τι πάθαμε, σύντροφοι; Πώς να τον αντέξεις τόσο ρεαλισμό; Και πώς να μην τρέμεις τελικά την προβοκάτσια του κάθε γαλονά λίγο πριν κρεμάσει το πηλήκιο; Πώς να μην στέκεσαι βουβός στα ξενοφοβικά ρεπορτάζ που στήνουν μπροστά στα μάτια σου ένα νέο Άγιο Παντελεήμονα; Πώς να υψώσεις ξανά τη φωνή σου απέναντι στον επιχειρούμενο εκφασισμό της κοινωνίας όταν σε καπελώνουν οι δημόσιες απειλές ορισμένων διαπραγματευτών;
