Χθες το βράδυ, όταν διάβασα το σημερινό άρθρο του Κώστα Σημίτη στο ΒΗΜΑ της Κυριακής, θεώρησα ότι θα ξημέρωνε μια μέρα που θα υπήρχε μια μικρή συζήτηση για το μέλλον της Κεντροαριστεράς, έστω με τα διάφορα γνωστά βαρετά κλισέ να τη συνοδεύουν. Κάτι τέτοιο δεν συνέβη.
Επίσης, σήμερα το ΠΑΣΟΚ εκλέγει συνέδρους για το 10ο Συνέδριο του κόμματος, που θα διεξαχθεί στις 5, 6 και 7 Ιουνίου και ουδείς ασχολείται, καλά-καλά δεν γνωρίζουμε ακριβώς ποιοι θα είναι οι υποψήφιοι αρχηγοί και τι διαφορετικό εκπροσωπούν. Ανάλογη νέκρα εκ των πραγμάτων επικρατεί τόσο στο Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών όσο και στη Δημοκρατική Αριστερά.
Με όποιον κι αν ήταν ο καθένας, όποια λύση κι αν υποστήριξε και κυρίως σε όποιο παραμύθι κι αν πίστεψε, η πραγματικότητα είναι αμείλικτη: δεν έμεινε τίποτα. Τόσο τίποτα που μέχρι και ο Κώστας Σημίτης που σχεδόν ίδρυσε τη Δημοκρατική Αριστερά και στήριξε τα (γελοία) εγχειρήματα της Ελιάς και του ανέκδοτου «ΠΑΣΟΚ-Δημοκρατική Παράταξη» έφτασε σήμερα στο σημείο να χρησιμοποιήσει τη φράση που αποτελεί τον τίτλο της συγκεκριμένης ανάρτησης.
Κάποιες ελάχιστες δυνάμεις που έχουν διασωθεί «ένθεν κι ένθεν, εκείθεν κι εντεύθεν» παραμένουν απομονωμένες, σε ακατανόητη απόσταση μεταξύ τους και πάνω από όλα τρομοκρατημένες. Εγκλωβισμένοι στη φούσκα του μικρόκοσμου των social media, κάποιοι αρνούνται να συνειδητοποιήσουν ότι έχει φτάσει η λέξη «Κεντροαριστερά» να είναι στην κοινωνία μόνο οριακά πιο αποδεκτή από το όνομα «Χρυσή Αυγή».
Δεν ξέρω αν έχετε ακούσει τι συμβαίνει στους οίκους ανοχής όταν δεν πάνε καλά οι δουλειές. Σίγουρα πάντως δεν ξεκινούν αλλάζοντας κουρτίνες, όπως εδώ και 2-3 χρόνια συμβαίνει στην Κεντροαριστερά...
