Όταν είδα τον Αλέξη Τσίπρα να πλησιάζει τα μικρόφωνα μετά την ολοκλήρωση της χθεσινής Συνόδου Κορυφής, χαμογελούσε τόσο πολύ, που για μια στιγμή πίστεψα ότι θα ανακοινώσει ότι έπεισε τη Μέρκελ να διαγράψει ολόκληρο το ελληνικό δημόσιο χρέος.
Τελικά, επέλεξε τον εύκολο και δοκιμασμένο δρόμο των απανταχού της γης ψευτών: συνέχισε με ζηλευτή αυτοπεποίθηση να επιχειρηματολογεί γιατί το μαύρο είναι άσπρο, έμοιαζε μέχρι να πιστεύει και ο ίδιος στα ψέματα του. Το θέαμα ήταν σοκαριστικό, κυνικά θαύμασα το θράσος του. Σε αντίθεση με τους προκατόχους και συναδέλφους του στο άθλημα της κωλοτούμπας, ο Τσίπρας έδειξε να νιώθει τις λιγότερες ενοχές. Δεν ένιωσε την ανάγκη να εξηγήσει τίποτα, να απολογηθεί για τίποτα, να παραδεχθεί ότι ίσως είπε μια κουβέντα παραπάνω.
Είναι τέτοιο το εύρος της κωλοτούμπας του, είναι τόσο βίαιο το σκίσιμο του προγράμματος Θεσσαλονίκης (κι όχι του Μνημονίου) που μου προκαλούν ιδιαίτερο ενδιαφέρον τα επόμενα βήματα του. Θα πάει σε εκλογές; Θα προσπαθήσει το ίδιο κυνικά να στρέψει τα εργαλεία του λαϊκισμού και του πολιτικού τυχοδιωκτισμού υπέρ της εφαρμογής του νέου Μνημονίου; Θα υπογράψει μαζικές εσωκομματικές σφαγές αντιφρονούντων;
Αν αναλύω σωστά το πολιτικά αδίστακτο DNA του, θα πάει σε εκλογές, θα διαγράψει όσους σταθούν απέναντι του και θα επιχειρήσει μια απότομη φιλοευρωπαϊκή στροφή του ΣΥΡΙΖΑ. Έχει την πολυτέλεια να γνωρίζει το τέλος των προκατόχων του που δεν πήγαν σε εκλογές και υποτίμησαν το πολιτικό κόστος αλλά κυρίως έχει την πολυτέλεια να τον αντιπολιτεύονται μονάχα οι αποτυχημένοι προκάτοχοι του.
Γενικά, ο Τσίπρας είναι πολύ τυχερός που προς το παρόν δεν έχει απέναντι του έναν Τσίπρα. Το καλύτερο για τον ίδιο; Το γνωρίζει πολύ καλά...
