Όπως αναμενόταν, η εκλογική συντριβή δεν κλόνισε τις ελιτίστικες βεβαιότητες του Ποταμιού και ο Σταύρος Θεοδωράκης εξακολουθεί να θεωρεί ότι ο ίδιος είναι κάποιος τόσο σπουδαίος και σημαντικός που μπορεί να μην μιλάει με τα «παλιά κόμματα».
Αυτό τουλάχιστον προκύπτει από τις διαρροές του «κόμματος» προς τα ΜΜΕ και το αστείο είναι ότι ως παλιά κόμματα ορίζονται όλα τα...κόμματα, εκτός κι αν στο Ποτάμι σκέφτονται να συνομιλήσουν με τα «νέα κόμματα», δηλαδή τη Χρυσή Αυγή, τους Ανεξάρτητους Έλληνες και την Ένωση Κεντρώων.
Φτάνουμε δηλαδή ξανά στο σημείο εκείνο που νέοι, άφθαρτοι και ελπιδοφόροι πολιτικοί όπως ο Γρηγόρης Ψαριανός, ο Σπύρος Λυκούδης και ο Σπύρος Δανέλλης δεν καταδέχονται να συνομιλήσουν με το...παλιό.
Με αυτά και με αυτά, η εκτίμηση ότι το Ποτάμι έχει πάθει Δράση και θα πεθάνει ως Δράση μοιάζει ακριβής. Ίσως αν φτάσουν στο 0,5% όπως κάποτε η αυτόνομη Δημοκρατική Αριστερά, να θάψουν το καλάμι και να δεχθούν από εγωπαθές Ποτάμι να γίνουν ταπεινό ρυάκι μιας ευρύτερης και ουσιαστικής προσπάθειας.
Φτάνουμε δηλαδή ξανά στο σημείο εκείνο που νέοι, άφθαρτοι και ελπιδοφόροι πολιτικοί όπως ο Γρηγόρης Ψαριανός, ο Σπύρος Λυκούδης και ο Σπύρος Δανέλλης δεν καταδέχονται να συνομιλήσουν με το...παλιό.
Με αυτά και με αυτά, η εκτίμηση ότι το Ποτάμι έχει πάθει Δράση και θα πεθάνει ως Δράση μοιάζει ακριβής. Ίσως αν φτάσουν στο 0,5% όπως κάποτε η αυτόνομη Δημοκρατική Αριστερά, να θάψουν το καλάμι και να δεχθούν από εγωπαθές Ποτάμι να γίνουν ταπεινό ρυάκι μιας ευρύτερης και ουσιαστικής προσπάθειας.
