Στη συνείδηση της ελληνικής κοινής γνώμης, η συνθήκη της Λωζάνης (24 Ιουλίου 1923) αποτελεί κυρίως την αποδοχή της μοιραίας εθνικής ήττας του 1922, η οποία ανάγκασε τη χώρα να καταβάλει πολεμικές αποζημιώσεις στην Τουρκία, να παραιτηθεί από εδαφικές αξιώσεις και να συμφωνήσει λίγο αργότερα στην ανταλλαγή των πληθυσμών.
Για τη γειτονική χώρα, η συνθήκη της Λωζάνης αποτελεί ουσιαστικά τη ληξιαρχική πράξη γέννησης της σύγχρονης Τουρκίας (Türkiye Cumhuriyeti) ως διάδοχο σχήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με τον Ισμέτ Ινονού να εκπροσωπεί την Άγκυρα στις διαπραγματεύσεις. Με τη συνθήκη αυτή, η νεογέννητη χώρα παραιτήθηκε κι αυτή με τη σειρά της από πλήθος εδαφικών διεκδικήσεών της, διέγραψε οριστικά το αυτοκρατορικό παρελθόν της και πέρασε στην εποχή της αυταρχικής εκκοσμίκευσης του Κεμάλ Ατατούρκ.
Για τον τουρκικό εθνικισμό, που θα μπορούσε σήμερα πια να οριστεί και ως νεο-οθωμανικός αλυτρωτισμός, η συνθήκη της Λωζάνης εξακολουθεί μέχρι και σήμερα να αποτελεί μελανό σημείο στην ιστορία της χώρας, ένα μοιραίο λάθος των «άθεων» Κεμαλιστών το οποίο στέρησε από τη χώρα τον αυτοκρατορικό ρόλο της στο μουσουλμανικό κόσμο. Δεν είναι μόνο τα νησιά του Αιγαίου που χάθηκαν, είναι η Δυτική Θράκη, η Μοσούλη, η Μεδίνα, η Κύπρος, η Βοσνία κ.α.
Η συνέχεια στην Athens Voice.
