Από την πρώτη στιγμή που έγινε γνωστή η διάθεση του δημάρχου της Αθήνας κ. Γιώργου Καμίνη να διεκδικήσει την ηγεσία του νέου φορέα της Κεντροαριστεράς, είχα έναν πολύ συγκεκριμένο φόβο, ότι δεν θα μπορέσουμε ίσως ποτέ να κάνουμε, με τρόπο νηφάλιο, μια αποτίμηση των πεπραγμένων του στον Δήμο.
Ο έξτρα φόβος μου έχει να κάνει με το ότι η Παραπολιτική ως μέσο αλλά και ως κοινότητα στήριξε με θέρμη τον Γιώργο Καμίνη, τόσο το 2010 όσο και το 2014, κι ως εκ τούτου στα μάτια κάποιων «δεν δικαιούται δια να ομιλεί» για τα κακώς κείμενα της δημαρχίας Καμίνη.
Το πρόβλημα είναι γενικότερο, δεν αφορά την Παραπολιτική ή τον Γιώργο Καμίνη. Η μνήμη στην Πολιτική λειτουργεί με τρόπο παράδοξο, ειδικά η μνήμη των αναγνωστών. Για παράδειγμα, πολλοί θα θυμούνται ότι πράγματι στηρίξαμε τον Γιώργο Καμίνη αλλά λίγοι θα θυμούνται και τη δημόσια διατύπωση των ενστάσεων μας.
Να για παράδειγμα τι γράφαμε πριν τις εκλογές του 2014:
Επίσης, το ψηφοδέλτιο της παράταξης Καμίνη είναι μεν γεμάτο σοβαρούς και καταξιωμένους ανθρώπους αλλά οι περισσότεροι από αυτούς δεν διαθέτουν κάποια φοβερή εμπειρία από εκλογές κι από τον τρόπο που εξασφαλίζονται οι ψήφοι. Έτσι ήταν εν μέρει και το 2010 αλλά τότε υπήρχε και η ανεπιφύλακτη στήριξη του κραταιού ακόμα ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου που προσέφερε πολλά σε επίπεδο μηχανισμών. Αν χάσεις τη μάχη στις γειτονιές του δήμου, κανείς δεν θα θυμάται ότι -αναπάντεχα- σε στήριζαν όλα τα συστημικά ΜΜΕ. Το Mega και η Καθημερινή δεν κερδίζουν εκλογές.
Νομίζω λοιπόν ότι στις δυο εβδομάδες που μένουν μέχρι την τελική μάχη του β' γύρου, ο Γιώργος Καμίνης θα πρέπει να προχωρήσει ένα βήμα πιο πέρα από τη ρητορική περί οικονομικής εξυγίανσης του δήμου και να δώσει μεγαλύτερη έμφαση στο όραμα του για την επόμενη τετραετία, τονίζοντας παράλληλα ότι την επομένη των εκλογών, αυτός θα είναι ο μόνος που θα συνεχίζει να ασχολείται με την Αθήνα, καθώς Σπηλιωτόπουλοι, Κακλαμάνηδες και Καπερνάροι θα επιστρέψουν στα κομματικά μαντριά τους.
Να και τι μετά τον τραγέλαφο με τη ρόδα στην πλατεία Συντάγματος, υπό τον σαφή τίτλο «Οι πολλές σταματημένες ρόδες του Δήμου Αθηναίων και το σύνδρομο Χίλαρι Κλίντον»:
Διαισθάνομαι ότι εν μέρει ο ίδιος ο δήμαρχος και σίγουρα αρκετοί άνθρωποι στον περίγυρο του έχουν μείνει στο ρομαντισμό της προεκλογικής καμπάνιας του 2010 και δεν έχουν αντιληφθεί ότι διαφορετικά αξιολογείται από τους πολίτες ένας υποψήφιος δήμαρχος από τον εν ενεργεία δήμαρχο. Δεν μπορεί το 2016 να αποτελεί πολιτικό επιχείρημα υπέρ του Καμίνη το ότι είναι πολύ πιο σοβαρός από το Νικήτα Κακλαμάνη, ούτε το ότι συμμάζεψε σε κάποιο βαθμό το γαλάζιο χάλι που παρέλαβε.
Το ότι ο Γιώργος Καμίνης είναι ένας μορφωμένος κοσμοπολίτης άνθρωπος που μπορεί να εκπροσωπήσει την Αθήνα στην Ευρώπη και τον κόσμο δεν φτάνει. Οι δημότες θέλουν τον δήμαρχο να τους μαζεύει τα σκουπίδια, να βελτιώνει τον φωτισμό της πόλης, να ομορφαίνει τις γειτονιές και γενικότερα να είναι ή έστω να μοιάζει διαθέσιμος να ακούσει τα προβλήματα τους. Έχοντας ζήσει για χρόνια σε μια από τις σχετικά υποβαθμισμένες γειτονιές της Αθήνας, θα ήταν ψέμα να πω ότι είδα γύρω μου κάποια φοβερή διαφορά επί Καμίνη.
Φοβάμαι ότι ο δήμαρχος της Αθήνας έχει κλειστεί σε ένα περίγυρο που τον αποθεώνει για τα δευτερεύοντα και τον απαλλάσσει από την κριτική για τα πρωτεύοντα. Ένα περίγυρο συγκεκριμένης ηλικίας, συγκεκριμένης κοινωνικής προέλευσης και συγκεκριμένης...απόστασης από την ελληνική κοινωνία. Σε ανθρώπινο επίπεδο είναι όμορφο να περιστοιχίζεσαι από παλιούς φίλους και συντρόφους αλλά στην Πολιτική κρίσιμο είναι το τι κανείς σου δίνει, όχι το τι παίρνει από σένα.
Όλα τα παραπάνω δεν τα θυμίζω για να υποστηρίξω ότι ο Γιώργος Καμίνης είναι ένας φοβερά κακός ή αποτυχημένος δήμαρχος, τα θυμίζω για να αποσυνδέσω τις ενστάσεις μου για την πορεία του στα δημόσια πράγματα από τις προσεχείς κάλπες της Κεντροαριστεράς. Εξάλλου, δεν σημαίνει ότι κάποιος που δεν ενθουσίασε σε έναν δήμο δεν μπορεί να προσφέρει στην κεντρική πολιτική σκηνή, όπως φυσικά δεν σημαίνει ότι ένας άριστος δήμαρχος θα γίνει αναγκαία και άριστος βουλευτής.
Και μετά από αυτήν την κάπως μεγάλη εισαγωγή, πάμε σε μια πρόσφατη δήλωση του που εύλογα προκαλεί σχόλια. Από το βήμα προεκλογικής συγκέντρωσης του για την υποψηφιότητα του για την Κεντροαριστερά, ο κ. Καμίνης φέρεται να έχει δηλώσει τα εξής:
Όμως εγώ δεν είμαι το ίδιο με τον δήμαρχο της Αθήνας -δυστυχώς ούτε και με τον Κωνσταντίνο Τζούμα. Επειδή ο Γιώργος Καμίνης είναι ένας μορφωμένος και ηθικός άνθρωπος, πρέπει να επιστρατεύσουμε χίλιες λέξεις και περικοκλάδες για να επισημάνουμε το προφανές; Ή μήπως θα ήταν πολύ πιο λυτρωτικό για όλους μας να μιλήσουμε ανοιχτά;
Ας μην κοροϊδευόμαστε. Ο Γιώργος Καμίνης ξεστόμισε κάτι αληθινά φρικτό. Μετά από 7 χρόνια θητείας, δεν δικαιούται να θέσει τον πήχη στο επίπεδο του «η Αθήνα δεν είναι καρτ ποστάλ». Δεν τον εκλέξαμε για να εξυμνήσει τη βρωμιά και το σκοτάδι της, ούτε για να φιλοσοφεί επί των ερειπίων της. Τον εκλέξαμε για να την αλλάξει ριζικά και δεν την άλλαξε.
Το ότι θα παραδώσει μια Αθήνα καλύτερη από αυτήν που παρέλαβε με κανέναν τρόπο δεν νομιμοποιεί έναν αλαζονικό εγωπαθή αναστοχασμό πάνω στην κατάντια της πόλης. Τα χαρτόκουτα των αστέγων και των απελπισμένων δεν μπορούν απλώς να αποτελούν ντεκόρ στις μποέμ φαντασιώσεις του δημάρχου της Αθήνας.
Οι δήμαρχοι κυβερνούν και αναμετρούνται με το σκοτάδι και τη βρώμα, δεν χαραμίζουν την ενέργεια τους σε κούφιους λεκτικούς καλλωπισμούς.
Και μετά από αυτήν την κάπως μεγάλη εισαγωγή, πάμε σε μια πρόσφατη δήλωση του που εύλογα προκαλεί σχόλια. Από το βήμα προεκλογικής συγκέντρωσης του για την υποψηφιότητα του για την Κεντροαριστερά, ο κ. Καμίνης φέρεται να έχει δηλώσει τα εξής:
Ναι, απαντώ σε κάποιους: η Αθήνα δεν είναι καρτ ποστάλ. Ατσαλάκωτη, αρωματική και επιτηδευμένη. Δεν έχει μικροαστική ευπρέπεια, δεν έχει τον αποστειρωμένο καθωσπρεπισμό των νεογιάπηδων. Είναι η πόλη που δείχνει τα σημάδια της νέας της ταυτότητας. Που σήκωσε κεφάλι. Δεν ντρέπεται πια για το τι είναι. Κι ας έχει εικόνες που μας πληγώνουν. Κι ας έχει ανθρώπους απελπισμένους, άστεγους κι ας έχει σκοτάδι από κατεβασμένα ρολά στα μαγαζιά της. Κι ας μην είναι η πιο καθαρή, φωτισμένη και λαμπερή.Θέλω να είμαι ειλικρινής μαζί σας. Αν τα παραπάνω λόγια είχαν ειπωθεί από τον Κωνσταντίνο Τζούμα στην πρωινή εκπομπή του ή από κάποιον λογοτέχνη σε μια νουάρ συνέντευξη του στη Lifo, θα μου άρεσαν φοβερά. Λόγω ιδιοσυγκρασίας, ίσως και λόγω ηλικίας, μου αρέσει κι εμένα πολύ το χάος της Αθήνας. Όπως π.χ με γοητεύει πολύ περισσότερο ο χαοτικός ερωτισμός του Βελιγραδίου από την τάξη του Μονάχου.
Όμως εγώ δεν είμαι το ίδιο με τον δήμαρχο της Αθήνας -δυστυχώς ούτε και με τον Κωνσταντίνο Τζούμα. Επειδή ο Γιώργος Καμίνης είναι ένας μορφωμένος και ηθικός άνθρωπος, πρέπει να επιστρατεύσουμε χίλιες λέξεις και περικοκλάδες για να επισημάνουμε το προφανές; Ή μήπως θα ήταν πολύ πιο λυτρωτικό για όλους μας να μιλήσουμε ανοιχτά;
Ας μην κοροϊδευόμαστε. Ο Γιώργος Καμίνης ξεστόμισε κάτι αληθινά φρικτό. Μετά από 7 χρόνια θητείας, δεν δικαιούται να θέσει τον πήχη στο επίπεδο του «η Αθήνα δεν είναι καρτ ποστάλ». Δεν τον εκλέξαμε για να εξυμνήσει τη βρωμιά και το σκοτάδι της, ούτε για να φιλοσοφεί επί των ερειπίων της. Τον εκλέξαμε για να την αλλάξει ριζικά και δεν την άλλαξε.
Το ότι θα παραδώσει μια Αθήνα καλύτερη από αυτήν που παρέλαβε με κανέναν τρόπο δεν νομιμοποιεί έναν αλαζονικό εγωπαθή αναστοχασμό πάνω στην κατάντια της πόλης. Τα χαρτόκουτα των αστέγων και των απελπισμένων δεν μπορούν απλώς να αποτελούν ντεκόρ στις μποέμ φαντασιώσεις του δημάρχου της Αθήνας.
Οι δήμαρχοι κυβερνούν και αναμετρούνται με το σκοτάδι και τη βρώμα, δεν χαραμίζουν την ενέργεια τους σε κούφιους λεκτικούς καλλωπισμούς.
