Το μίσος και η δίψα που δεν θα μας ξεδιψάσει

23.9.18


Το μίσος για τους «νοικοκυραίους» δεν διαφέρει από το μίσος για τις «αδερφές». Το μίσος για τους «μικροαστούς» δεν διαφέρει από το μίσος για τα «πρεζόνια». Το μίσος είναι πάντα μίσος και το μίσος είναι πάντα πρόβλημα.

Οι αλγόριθμοι των social media λατρεύουν να προωθούν τις πιο προβοκατόρικες δημοσιεύσεις, τα πιο προκλητικά βίντεο, κάθετι που μπορεί να προκαλέσει περισσότερα clicks. Περισσότερα clicks και περισσότερα clicks και περισσότερα clicks. Κι ας γίνει το μίσος ο κανόνας, κι ας ζει ο καθένας μόνο σε έναν μικρόκοσμο μαζί με εκείνους που του μοιάζουν.

Κραυγές για ληστές, για δολοφόνους, για πρεζόνια, για ακτιβιστές, για θύτες, για θύματα, για ήρωες, για αθώους, για ενόχους. Πριν βγει η νεκροψία. Πριν μάθουμε αν υπάρχουν άλλα βίντεο, άλλες μαρτυρίες, άλλες ενδείξεις ή αποδείξεις για το τι έγινε. Διψάμε από μια δίψα που δεν μπορεί να μας ξεδιψάσει. Διαλέγουμε τις πληροφορίες που ταιριάζουν στις προαποφασισμένες βεβαιότητες μας, δεν βασίζουμε τις βεβαιότητες μας σε πληροφορίες.

Πρέπει να αντισταθούμε. Πρέπει να μάθουμε ξανά να είμαστε ψύχραιμοι, να μάθουμε να αντιστεκόμαστε στον πειρασμό του άμεσου σχολίου, να μάθουμε να ακούμε, να μάθουμε να περιμένουμε.

Γιατί μόνο έτσι δεν θα εθιστούμε στο να θρηνούμε. Γιατί μόνο έτσι θα θυμηθούμε ξανά ότι κυρίως πρέπει να απαιτούμε. Γιατί μόνο μια κοινωνία χαμηλών απαιτήσεων μπορεί εδώ και τόσα χρόνια να ανέχεται το ζοφερό χάος στην πλατεία Ομονοίας. Της πλατείας με το ίσως πιο παράδοξα σαρκαστικό όνομα στον κόσμο.