Την αποφάση να αποχωρήσουν όλοι μαζί από τη συντακτική ομάδα των Ενθεμάτων της Αυγής έλαβαν ο Στρατής Μπουρνάζος, ο Μάνος Αυγερίδης, η Μαρία Καλαντζοπούλου και η Ιωάννα Μεϊτάνη, σε μια κίνηση που δείχνει πόσα πολλά έχουν πλέον αλλάξει στην κοινότητα του ΣΥΡΙΖΑ.
Τα Ενθέματα αποτέλεσαν για χρόνια ένα από τα καλύτερα έντυπα του ελληνικού Τύπου ενώ στα χρόνια της λαϊκίστικης επέλασης του ΣΥΡΙΖΑ κατάφεραν σε μεγάλη βαθμό να διατηρήσουν την αξιοπρέπεια τους, δημοσιεύοντας συχνά κείμενα κριτικά κατά των επιλογών της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Μιας και τα λόγια είναι περιττά, να τι αναφέρεται στην αποχαιρετιστήρια επιστολή του ο Στρατής Μπουρνάζας, η ψυχή του όλου εγχειρήματος:
«Νιώθω πια πολύ μακριά από τον Σύριζα και την κυβέρνηση, πιστεύω ότι ο κορμός της πολιτικής τους είναι λάθος και –κάτι ακόμα πιο βαρύ– δεν νιώθω πλέον πολιτική εμπιστοσύνη απέναντί τους. Την ίδια στιγμή, ενώ είμαι βέβαιος για το λάθος, δεν ξέρω ποιο είναι το σωστό, τι θα έπρεπε να κάνει η κυβέρνηση. Νιώθω κάθε μέρα να με πνίγουν πολλά […] Κι όμως, στους φίλους μου που έγιναν υπουργοί ή ό,τι άλλο δεν μπορώ να κουνήσω το δάχτυλο, να τους βαράω ή να τους οικτίρω – ακόμα κι όταν τους αξίζει· δεν το έκανα ποτέ αυτό στους φίλους μου. Και αν πάω παραπέρα, το κουβάρι μπλέκεται περισσότερο. Όταν βλέπω συντρόφους με τους οποίους συμπορεύτηκα χρόνια, όχι μόνο να αυτοακυρώνονται πολιτικά μιλώντας για “φασιστερά”, αλλά –κάτι που με τσακίζει– να επιχαίρουν ηδονικά για την κατάντια της κυβέρνησης, ποντάροντας στο μίσος (όπως έκανε κι ο Σύριζα παλιότερα, βέβαια). Αλλά ούτε αυτούς έχω το κουράγιο να τους κοπανάω. Και ξέρω όμως ότι όταν νιώθεις έτσι, όντας σε μια θέση δημόσιας παρέμβασης, δεν κάνεις πια για τούτη τη δουλειά: αν δεν μπορείς να μιλάς για τα «οικεία κακά», ήρθε η ώρα να αποσυρθείς από το πόστο αυτό. […]
Τα κείμενα δεν είναι μόνο (άψυχες) λέξεις, σελίδες στο χαρτί και την οθόνη. Είναι οι άνθρωποι που τα γράφουν και τα διαβάζουν· είναι οι σχέσεις, τα συναισθήματα οι ιδέες, οι σκέψεις που τα παράγουν και τις οποία παράγουν, με τη σειρά τους. Δεσμοί, σχέσεις, διαδρομές ανθρώπων. “Πάρε τη λέξη μου, δώσε μου το χέρι σου”. Αυτό είναι, για μένα, το μάθημα των δεκάξι χρόνων».
